Η «solo traveller» Φένια Τσαγανάκη, οι 72 χώρες και ο μέντορας Νίκος Καζαντζάκης (photos)

«Αν μπορείς κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει», είχε γράψει ο συγγραφέας, ποιητής και οδοιπόρος, Νίκος Καζαντζάκης, στην «αναφορά» του στον Γκρέκο. Λόγια διαχρονικά, που λειτουργούν ως πυξίδα για τους ανθρώπους που θέλουν να ξεπεράσουν τους φόβους τους και να επιτύχουν τους στόχους τους… . 

Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ 

Λόγια που έγιναν προσωπικό βίωμα της Φένιας Τσαγανάκη, με τον ταξιδευτή Νίκο Καζαντζάκη να γίνεται ο μέντορας της. Ένα κορίτσι που στα 26 της  άφησε πίσω της παιδικές φοβίες και αναστολές και ξεκίνησε να ταξιδεύει μόνη της σε όλο τον κόσμο. Έχει ήδη επισκεφτεί 72 χώρες παρέα μόνο με το σακίδιο της. Και να σκεφτεί κανείς πως πριν… φοβόταν να μπει μόνη της ακόμη και σε ένα λεωφορείο. Για αεροπλάνο, ούτε λόγος… . 

Αφού αρχικά έγινε αεροσυνοδός με στόχο να νικήσει τις φοβίες της στο να ταξιδεύει με αεροπλάνο, έχοντας νωρίτερα πάρει το πτυχίο της στην ιταλική Φιλολογία στο ΑΠΘ , ακολούθησε το πρώτο «solo travelling» στη Σουηδία και τη Στοκχόλμη. Με συναισθήματα απόλυτης ελευθερίας και ανεξαρτησίας να την κατακλύζουν, όλα έδειχναν πως είχαν πάρει τον δρόμο τους. 

Η Φένια μας άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για αυτά τα 14 χρόνια των μοναχικών της ταξιδιών. Μας αποκάλυψε πώς πήρε την απόφαση αυτή, μοιράστηκε μαζί μας εμπειρίες από τις χώρες που έχει επισκεφτεί, έστειλε το δικό της μήνυμα σε όσα κορίτσια έχουν στο μυαλό τους το «solo travelling» ενώ τόνισε πως το να ταξιδεύει μονη της μια γυναίκα δεν πρέπει να είναι ταμπού. 

-Φένια, τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε στο να ξεκινήσεις να ταξιδεύεις μόνη σου; 

«Μικρή ήμουν πάρα πολύ φοβιτσιάρα. Μόνη μου δεν είχα μπει ούτε σε λεωφορείο, ούτε σε τρένο. Ούτε λόγος φυσικά για αεροπλάνο.

 Θυμάμαι όταν ήμουν 21 χρονών, η δίδυμη αδερφή μου θα έφευγε για  Erasmus στην Ιταλία. Με τους γονείς μου είχαμε πάει να την αποχαιρετήσουμε στο σταθμό του τρένου στη Θεσσαλονίκη, όπου θα κατέβαινε Αθήνα για να πάρει το αεροπλάνο για Ρώμη. Έτρεμα στην ιδέα ότι η αδερφή μου θα ταξίδευε μόνη της. Παρ’ ότι ήμασταν 21 χρονών, μου φαινόταν αδιανόητο κάτι τέτοιο. 

Εκείνο το διάστημα είχα γνωρίσει τον μπαμπά της κόρης μου και μόλις είχα γεννήσει. Παρά τους φόβους μου για τα μέσα μεταφοράς, ένιωθα ένα εσωτερικό κάλεσμα στο να τολμήσω να ταξιδέψω, να γνωρίσω νέους τόπους, νέες κουλτούρες και πολιτισμούς. 

Χώρισα όταν η κόρη μου ήταν 2,5 ετών. Την πήρα και μαζί φύγαμε και πήγαμε στην  Κέρκυρα με το ΚΤΕΛ και μετά πήραμε το πλοίο. Ήταν η πρώτη φορά που νίκησα τις παιδικές μου φοβίες και ταξιδεψα…». 

-Κάπως έτσι λοιπόν, κάνοντας το πρώτο σου ταξίδι με τη μικρή σου, μπορούμε να πούμε ότι ξεκίνησες το… «solo travelling»; 

«Ναι, θα έλεγα κατά κάποιο τρόπο η… Κέρκυρα ήταν ο πρώτος μου σταθμός. Όταν η κόρη μου έγινε τεσσάρων ετών την πήρα και με το λεωφορείο πήγαμε στη Βουδαπέστη για Χριστούγεννα. Ακόμη φοβόμουν να μπω σε αεροπλάνο. 

Σιγά-σιγά άρχισα να ξεθαρρεύω ακόμη περισσότερο και τα επομενα μου ταξίδια ήταν με φίλες σε γειτονικούς προορισμούς  (Κωνσταντινούπολη, Σόφια, Ρουμανία, Ουγγαρία, Σερβία) και πάντα με λεωφορείο. 

Κάποια στιγμή είπα ότι πρέπει να ξεπεράσω τους φόβους μου και να ταξιδέψω με αεροπλάνο. Μάλιστα για τον λόγο αυτό αποφάσισα να γίνω αεροσυνοδός.  Το πρώτο μου αεροπορικό εισιτήριο ήταν Θεσσαλονίκη- Αθήνα για να συναντήσω κάποιες φίλες. Είχα τρομερό άγχος, αλλά πηγα.

 Στα 26 μου, με την κόρη μου πλέον 6 ετών, όπου την κράτησε ο μπαμπάς της για λίγες μέρες, έκανα το πρώτο μου “σολο” ταξίδι εκτός Ελλάδας. Ήταν στη Σουηδία και την Στοκχόλμη». 

-Τι θυμάσαι από το πρώτο σου αυτό «solo» ταξίδι και μάλιστα τόσο μακρινό;

«Αρχικά θεωρούσα πως δεν θα τα καταφέρω. Πίστευα ότι θα πάω εκεί και θα είμαι όλη την ώρα κλεισμένη μέσα στο ξενοδοχείο, θα κοιμάμαι όλη την μέρα, και το βράδυ θα διαβάζω βιβλία και θα βλέπω ταινίες. 

Τελικά, δεν έγινε καθόλου έτσι. Ήμουν όλη μέρα έξω, στα μουσεία, σε αξιοθέατα, στις κεντρικές αγορές, γνώρισα ντόπιους. Έκανα το προγραμμα μου όπως το ήθελα. Αυτή η ελευθερία, το αίσθημα της ανεξαρτησίας μου έδωσε τεράστια δύναμη. Στη Σουηδία  πήρα την αποφαση πως κάθε χρόνο θα προσπαθώ να επισκέπτομαι μία με δύο χώρες. Την επόμενη χρονιά επισκέφτηκα σε μία εβδομάδα τις  χώρες  της Βαλτικής, Λετονία, Λιθουανία, Φινλανδία, Εσθονία,  και πλέον είχα συνειδητοποιήσει ότι θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο.

 Σε αυτά τα 14 χρόνια των ταξιδιών μου έχω επισκεφτεί συνολικά 72 χώρες. Πρώτα ο Θεός μέσα στον Μάρτιο θα τις κάνω 73, καθώς έχω προγραμματίσει να πάω στην Κίνα». 

-Πριν επισκεφτείς μια χώρα, ενδιαφέρεσαι να μάθεις πράγματα για τον τόπο; Κοινωνικοπολιτική κατάσταση, κουλτούρα, ιστορία… . 

«Βεβαίως και με ενδιαφέρει και προσπαθώ να το κάνω πάντα. Εστιάζω στον πολιτισμό, τη λαογραφία, την κουλτούρα κάθε λαού, στην ιστορία του και γενικά στον τρόπο ζωής του. 

Η βιωματική όμως γνώση που αποκτάς επισκεπτόμενος άλλους λαούς, δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα βιβλία και αν διαβάσεις, που και αυτό είναι σαφώς πολύ σημαντικό. 

Εν όψει του ταξιδιού μου στην Κίνα διαβάζω το αυτοβιογραφικό βιβλίο «αγριόκυκνοι». Καταγράφει τη ζωή τριών γενεών κινέζων γυναικών πριν και μετά την Επανάσταση του Μάο, διατρέχοντας έτσι 100 χρόνια από την πρόσφατη ιστορία της Κίνας. 

Εξαιρετικά βιβλία που μπορεί να διαβάσει κάποιος που θέλει να επισκεφτεί άλλες χώρες είναι για παράδειγμα, για τον Καύκασο που επισκέφτηκα πρόσφατα  το «Ali and Nino», γραμμένο το 1937 από τον Kurban Said, και αφορά την ερωτική ιστορία ανάμεσα σε ένα μουσουλμάνο Αζέρο και μια χριστιανή στο Μπακού, από το 1918 έως το 1920, για το Βέλγιο το «War and Turpentine», ένα βιβλίο για τρεις γενιές Βέλγων, που εστιάζει στην κληρονομιά του Α 'Παγκοσμίου Πολέμου και για την Κολομβία το βιβλίο του 1967 «Εκατό χρόνια μοναξιάς» με επίκεντρο την ιστορία πολλών γενεών της οικογένειας Buendía. 

-Πως επηρεάζουν τα ταξίδια την προσωπική σου ανάπτυξη και την αντίληψη σου για τον κόσμο; 

«Το ότι κάποιος ταξιδεύει δεν σημαίνει ότι εξελίσσεται  και προσωπικά. Έχω δει ανθρώπους να ταξιδεύουν και να έχουν γίνει χειρότεροι. Έχει «φουσκώσει» το εγώ τους και γίνονται έτσι λιγότερο ελκυστικοί σαν άνθρωποι. 

Για μένα όσο πιο πολύ ταξιδεύεις και γνωρίζεις νέους κόσμους και πολιτισμούς, πρέπει να είσαι ευγνώμων που το ζεις όλο αυτό. Το ταξίδι είναι μια πολυτέλεια. Ο μέσος Ινδός, ο μέσος Αφρικανός , ο μέσος Βιετναμέζος δεν έχουν  τη δυνατότητα να ζήσουν  τέτοιες εμπειρίες. Είναι πιο πολύ προνόμιο των Δυτικών». Θέλω να παραμένω ταπεινή και ευχαριστώ τον Θεό για όλα όσα έχω ζήσει». 

-Υπάρχουν στιγμές στα μοναχικά σου ταξίδια που θα ήθελες να τις μοιραστείς με την κόρη σου η με φίλες σου; 

«Σίγουρα υπάρχουν. Ποιος δεν θέλει να μοιράζεται ωραίες στιγμές με ανθρώπους που αγαπά. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να κλαίει, καθώς εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να είχα μαζί μου την κόρη μου. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι αυτά τα ταξίδια τα κάνω απόλυτα συνειδητοποιημένα, επιζητώντας τη μοναξιά αυτή. 

Το 2018 είχα πάει με μία φίλη μου στη Γεωργία. Λίγες μέρες μετά χωριστήκαμε. Αυτή ταξίδεψε για Αρμενία και εγώ συνέχισα Ανατολικά. Εκεί οι κοινωνίες είναι πολύ πατριαρχικές και οι άνδρες απότομοι με τις γυναίκες.  Έπιασα τον εαυτό μου να αναπολεί την παρέα της φίλης μου». 

-Έχεις κάποια αγαπημένη συνήθεια ή προσωπικό αντικείμενο που παίρνεις μαζί σου στα ταξίδια, ώστε να αισθάνεσαι οικεία στα μέρη που βρίσκεσαι; 

«Παλιότερα έπαιρνα μαζί το ημερολόγιο μου και έγραφα. Τώρα πλέον δεν το κάνω. Μία συνήθεια που έχω είναι να πηγαίνω και να τρώω μόνη μου και να παρατηρώ τους ανθρώπους γύρω μου. Είναι τρομερά απελευθερωτικό αυτό. 

Θυμάμαι, στο πρώτο μου ταξίδι  στη Στοκχόλμη στα 26 μου, με είχε σοκάρει η εικόνα μπαμπάδων  να είναι μόνοι τους με τα καρότσια με τα μωρά τους. Στην Ελλάδα ακόμη και τώρα δεν το βλέπουμε αυτό. Έχουν αρχίσει οι νέοι μπαμπάδες να ασχολούνται περισσότερο με τα παιδιά, αλλά όχι σε σημείο ισότητας. Γι’ αυτό είναι ωραίο το ταξίδι, μαθαίνεις πώς συμπεριφέρονται και οι άλλοι λαοί». 

-Είναι ταμπού στη χώρα μας μια γυναίκα να ταξιδεύει μόνη της; 

«Δυστυχώς είναι, όμως δεν θα έπρεπε. Υπάρχουν πολλοί στενόμυαλοι άνθρωποι που νομίζουν ότι ταξιδεύουμε μόνες μας ψάχνοντας να βρούμε κάποιον να απατήσουμε τον σύντροφο μας, ή για να βρούμε ξένους επειδή δεν μας αρέσουν οι έλληνες. 

Δεν ξέρω τι μπορεί να έχει στο μυαλό της κάθε γυναίκα, όμως για μένα αυτό δεν ισχύει. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου αυτό το κομμάτι. Είναι και απαξιωτικό να θεωρούμε πως μια γυναίκα ταξιδεύει μόνη της για αυτόν τον λόγο. 

Στα 25 μου είχα πάει διακοπές με μία φίλη μου σε ένα νησί εδώ στην Ελλάδα. Εκεί γνώρισα μια 18χρονη από τη Νότια Αφρική που ειχε έρθει μόνη της στη χώρα μας. Δεν την ενδιέφερε η ξέφρενη ζωή, το φλερτ ή τέτοιες παρόμοιες καταστάσεις. Ήθελε απλά να γνωρίσει τον τόπο μας, την κουλτούρα, τον πολιτισμό μας. Αυτό με έκανε και εμένα να θέλω ακόμη περισσότερο να ταξιδέψω και να γνωρίσω νέους πολιτισμούς. Στην Ελλάδα είμαστε παρεμβατικός λαός και όλα τα ανάγουμε σε πιο πονηρά πράγματα». Ακόμη και ένας άνδρας να ταξιδεύει μόνος του, θα πούμε «Α, αυτός είναι περίεργος». Πρέπει να σταματήσει αυτό το στίγμα». 

-Υπάρχουν προκλήσεις και κίνδυνοι στα «solo» ταξίδια; 

«Πάντα υπάρχουν κίνδυνοι και προκλήσεις. Υπάρχουν όμως δύο λέξεις που πρέπει να τις έχεις στο νου σου. «Κοινή λογική». Όταν είμαι στην Κολομβία και νυχτώνει στις 7 το απόγευμα, δεν θα βγω να πάω στις 10 το βράδυ μόνη μου να πιω ένα ποτό. Η κοινή λογική λέει ότι θα καθίσω στο ξενοδοχείο και θα είμαι ασφαλής. 

Προσωπικά δεν έχω κινδυνεύσει στο εξωτερικό. Αντίθετα, εδώ στη χώρα μας και με έχουν κλέψει στο δρόμο και με έχουν παρενοχλήσει. Κίνδυνοι και προκλήσεις υπάρχουν δυστυχώς παντού». 

-Κάποια συμβουλή που θα ήθελες να δώσεις σε όσα κορίτσια σκέφτονται να κάνουν το πρώτο τους «solo»ταξίδι, αλλά έχουν τις ίδιες φοβίες που είχες και εσύ τότε, ποια θα ήταν; 

«Η συμβουλή μου είναι μικρά-μικρά βηματάκια και να το τολμήσουν. Ούτε εγώ σηκώθηκα μία μέρα ξαφνικά και ειπα θα πάω στημ Κολομβία, την Ιαπωνία, το Κιργιστάν ή το Ουζμπεκιστάν. Έκανα πρώτα μικρά βήματα. Πήρα αρχικά το λεωφορείο, μετά το τρένο και μετά το αεροπλάνο. 

Να μην φοβούνται τα κορίτσια να ταξιδεύουν μόνα τους. Αν το πάρουν απόφαση και νικήσουν τις όποιες φοβίες τους θα δουν πόση ελευθερία και ανεξαρτησία τους δίνει όλο αυτό. 

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας και ταξιδευτής, Νίκος Καζαντζάκης, είχε πει « κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει». 

Για μένα αυτό έγινε προσωπικό  βίωμα. Ο Καζαντζάκης είναι ο μέντορας μου και τα βιβλία του συνοδοιπόροι στα «solo» ταξίδια μου…». 

Δείτε φωτογραφίες με ορισμένους από τους προορισμούς στους οποίους ταξίδεψε η Φένια Τσαγανάκη:

 Σοβιετικό σανατόριο σε αποσύνθεση στη Γεωργία 

Σε μια αρχαία πόλη κάπου στην οροσειρά του Άτλαντα στο Μαρόκο 

Σε μιναρέ στη Χίβα του Ουζμπεκιστάν όπου εκατό χρόνια πριν έριχναν από εκεί τις γυναίκες που θεωρούσαν μοιχαλίδες

Σε ένα ψαροχώρι στην Ισλανδία

 Γιούρτα (σκηνή) στο Κιργιστάν 

Στο νησάκι Μπουράνο έξω από τη Βενετία

Σε συνοικία της Τυνησίας

Γυναίκες στο Μεξικό πουλάνε φρούτα φορώντας παραδοσιακές φορεσιές

Στη Μόσχα έξω από την «κόκκινη πλατεία»

Στο Μπαλί

Ηλικιωμένη γυναίκα στο Μεξικό πλέκει κουκλάκια

Στην Ελβετία

Στο Ουζμπεκιστάν

Στο Βιετνάμ

Στη Σαουδική Αραβία

loading...