«Η βελτίωση της καθημερινότητας, της προσβασιμότητας και της ποιότητας ζωής των ανθρώπων με οπτική αναπηρία και όχι μόνο πρέπει να είναι αυτοσκοπός σε ένα κράτος πρόνοιας. Η κυβέρνηση πρέπει επιτέλλους να σκύψει με ουσιαστικό ενδιαφέρον πάνω στα ζητήματα αυτά. Δεν είναι μόνη λήση το αναπηρικό επίδομα…».
Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Δημήτρη Σηφάκη, πρόεδρο του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών. Έναν άνθρωπο που ξέρει από… πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με οπτική αναπηρία στην Ελλάδα και έχει τη διάθεση να παλέψει για να εξαλειφθούν.
Ο κ. Σηφάκης μας υποδέχθηκε στο γραφείο του στον Πανελλήνιο. Μας μίλησε για τα προβλήματα του κλάδου που απαιτούν λύση από την κυβέρνηση, υπογράμμισε το ζήτημα της προσβασιμότητας, στάθηκε στους μόλις 9 εκπαιδευτές κινητικότητας για τυφλά άτομα που υπάρχουν αυτή τη στυγμή στην Ελλάδα, ενώ τόνισε την ανάγκη η ειδικότητα αυτή επιτέλους να αναγνωριστεί.
-Κύριε Σηφάκη, θα θέλατε αρχικά να μας πείτε ποιος ο ρόλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και ποιες υπηρεσίες προσφέρει στα μέλη του;
«Βεβαίως. Ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών ιδρύθηκε το 1932. Είναι ο πρώτος φορέας αυτό-οργάνωσης αναπήρων στην Ελλάδα. Κύριος στόχος του είναι, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων και η ουσιαστική βελτίωση της ποιότητας ζωής όλων των ατόμων με προβλήματα όρασης στην Ελλάδα.
Οι υπηρεσίες που προσφέρουμε είναι η κοινωνική υπηρεσία, υπηρεσία ομιλούντων βιβλίων, υπηρεσία κινητικότητας προσανατολισμού και δεξιοτήτων καθημερινής διαβίωσης,υπηρεσία πληροφορικής και τεχνικών βοηθημάτων.
Έχουμε εκπροσώπηση και έκφραση Πανελλαδική με συνολικά 9 Περιφερειακές Ενώσεις σε όλη τη χώρα (Ανατολικής Μακεδονίας, Ανατολικής Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας, Βορειοδυτικής Ελλάδας, Κεντρικής Μακεδονίας, Κρήτης, Νοτίας Πελοποννήσου, Δυτικής Θεσσαλίας και Θράκης)».
-Μία από τις επαναλαμβανόμενες οχλήσεις σας προς στην κυβέρνηση έχει να κάνει με τους εκπαιδευτές κινητικότητας. Γνωρίζουμε ότι από το 2019 το ζήτημα αυτό παραμένει σε εκκρεμότητα…
«Το 2019 είχαμε ξεκινήσει μία συζήτηση όλοι οι φορείς της τυφλότητας, η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία και το Υπουργείο Εργασίας με στόχο την υλοποίηση ενός προγράμματος για την εκπαίδευση όσων θα ήθελαν να εξιδικευτούν στο κομμάτι της κινητικότητας-προσανατολισμού για άτομα με οπτική αναπηρία. Το πρόγραμμα θα περιελάμβανε την κατάρτιση τουλάχιστον 40-50 ατόμων.
Μάλιστα τότε, είχαμε καταλήξει και σε ένα πορισμα του οποίου έγινε και η επίσημη παρουσίαση από το Υπουργείο Εργασίας. Έκτοτε όμως, και μέχρι σήμερα, το πρόγραμμα αυτό παραμένει στα χαρτιά. Εδώ να υπογραμμίσω πως η ειδικότητα αυτή δεν είναι καν αναγνωρισμένη στη χώρα μας.
Αυτή τη στιγμή σε όλη την Ελλάδα οι εκπαιδευτές κινητικότητας είναι μόλις… εννέα. Στην Αττική οι εκπαιδεύτριες για ενήλικες είναι μόλις δύο στον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών, άλλοι τρεις είναι στο σχολείο του ΚΕΑΤ όπου ασχολούνται αποκλειστικά με μαθητές, στη Θεσσαλονίκη έχουμε δύο εκπαιδεύτριες η μία για ενήλικες και η άλλη για μαθητές, στην Πάτρα μία εκπαιδεύτρια, όπως και στην Καβάλα-Δράμα. Να σκεφτείτε ότι στην Κρήτη αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ούτε έναν εκπαιδευτή.
Ακόμα και τώρα να ξεκινήσει το εν λόγω πρόγραμμα, θα χρειαστεί τουλάχιστον 1,5 χρόνος όωστε τα ενδιαφερόμενα άτομα να έχουν την πλήρη κατάρτιση και να μπορούν στη συνέχεια να εκπαιδεύσουν άτομα με οπτική αναπηρία».
-Άρα, ένας τυφλός που έχει ανάγκη να μάθει κινητικότητα και προσανατολισμό τι κάνει; Περιμένει τη σειρά του σε μία μακρά λίστα;
«Δυστυχώς, αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Με μόλις εννέα εκπαιδευτές ανά την Ελλάδα και με τις ανάγκες στο πολλαπλάσιο, η αναμονή είναι πολύ μεγάλη. Μόνο εδώ στην Αττική, αυτή τη στιγμή η λίστα ξεπερνά τα 50 άτομα. Έχει σκεφτεί το κράτος ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάτι παραπάνω από ανάγκη την εκπαίδευση αυτή;
Αν δεν εκπαιδευτούν σωστά στο πως να χειρίζονται το «λευκό» μπαστούνι, δεν θα μπορέσουν να βγουν με αυτοπεποίθηση σε ένα άναρχα δομημένο εξωτερικό περιβάλλον, αφιλοξενο για άτομα με αναπηρία. Και το αποτέλεσμα; Να μένουν κλεισμένοι στο σπίτι τους, επειδή το κράτος δεν μπορεί να τους προσφέρει αυτό που έχει την υποχρέωση».
-Μιλήσατε για ένα άναρχα δομημένο εξωτερικό περιβάλλον. Ποσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα ενός τυφλού εδώ στην Αθήνα;
«Τόσο εδώ στην πρωτεύουσα, όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα η καθημερΙνότητα ενός ατόμου με οπτική αναπηρία και όχι μόνο, είναι ένας… αγώνας επιβίωσης. Έτσι άναρχα δομημένες που είναι οι πόλεις μας, καθίστανται αφιλόξενες για άτομα με αναπηρία.
Σπασμένα πεζοδρόμια, ανύπαρκτοι σε πολλά σημεία οδηγοί όδευσης, άλλοι οδηγοί που σε στέλνουν πάνω σε… περίπτερα, κάδους σκουπιδιών, κατειλημμένα πεζοδρόμια από τραπεζοκαθισματα, άλλοι με δεκάδες μηχανάκια και παρκαρισμένα αυτοκίνητα και ράμπες για καροτσάκια που έχουν γίνει… θέσεις στάθμευσης.
Να μιλήσουμε και για τα δημόσια έργα όπου οι εργολάβοι αφήνουν τρύπες ανοιχτές στους δρόμους. Γνωρίζω τυφλά άτομα που δυστυχώς έχουν τραυματιστεί και μάλιστα σοβαρά από τέτοια περιστατικά.
Επίσης, οι ηχητικές διατάξεις «έξυπνα φανάρια» είναι ελάχιστα εδώ στην Αθήνα. Σε διασταυρώσεις που θα έπρεπε να έχουν τοποθετηθεί δεν υπάρχουν καν. Ένας τυφλός για να περάσει τον δρόμο ουσιαστικά καθημερινά ρισκάρει».
-Ο κόσμος έξω πως αντιδρά όταν σας βλέπει με το «λευκό» σας μπαστούνι; Δείχνει ενδιαφέρον να βοηθήσει;
«Να τονίσουμε πως τα άτομα με οπτική αναπηρία δεν είναι εξαρτώμενα άτομα. Θα πρέπει να δίνεται η βοήθεια όταν θα ζητηθεί. Κι αυτό που προσωπικά αντιμετωπίζω συνήθως όταν είμαι έξω είναι πως ο κόσμος θέλει να βοηθήσει αλλά δεν γνωρίζει τον τρόπο.
Ορισμένοι έρχονται και σε τραβάνε απότομα και σε αιφνιδιάζουν. Αυτό είναι λάθος. Εύκολα θα σε βγάλουν από την πορεία σου και μετά θα χάσεις τον δικό σου προσανατολισμό.
Υπάρχουν βέβαια και οι άνθρωποι που ευγενικά έρχονται δίπλα σου και σε ρωτάνε αν χρειάζεσαι βοήθεια. Είναι σημαντικό οι συνάνθρωποι μας να γνωρίζουν πως προσεγγίζουμε στον δρόμο ένα τυφλό άτομο. Τον πλησιάζουμε χωρίς να τον πανικοβάλουμε, δεν τον τραβάμε, τον ρωτάμε αν θέλει κάτι και αν μας πει «ναι», κρατώντας μας από το μπράτσο τον καθοδηγούμε προσεκτικά.
Ως Πανελληνιος Σύνδεσμος Τυφλών κάνουμε δράσεις στα σχολεία με στόχο την ευαισθητοποίηση των παιδιών πάνω στο ζήτημα αυτό».
-Θα θέλατε να μας πείτε κάτι περισσότερο για τις δράσεις στα σχολεία; Πως σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά;
«Οργανώνουμε δράσεις τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στόχος μας είναι να ευαισθητοποιήσουμε τις ηλικίες αυτές ώστε να μην βλέπουν με διαφορετική ματιά τα άτομα με αναπηρία, όποια και αν είναι αυτή.
Τους μιλάμε για την καθημερινότητα μας, για την προσβασιμότητα, το «λευκό» μπαστούνι, αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα τυφλό άτομο σε ένα περιβάλλον μη φιλικό προς αυτό.
Τα παιδιά δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον, ρωτάνε συνεχώς πράγματα ενώ ζητούν και τα ίδια να κλείσουν τα μάτια τους με ένα μαντήλι και να προσπαθήσουν να κινηθούν στον χώρο με το «λευκό» μπαστούνι.
Κάθε φορά που φεύγουμε από ένα σχολείο, η εμπειρία μας από τη συναναστροφή με τα παιδιά είναι μοναδική. Αν μάθουν από μικρά να σέβονται και να ξέρουν πως να βοηθούν ένα τυφλό άτομο στον δρόμο, όταν θα βγουν στην κοινωνία σίγουρα θα είναι πιο ευαισθητοποιημένοι».
-Στη ζωή μας μπαίνουν σιγά σιγά τα νέα ηλεκτρικά λεοφωρείΑ, προσβάσιμα σε ΑμεΑ. Πόσο θα διευκολύνουν την καθημερινή μετακίνηση ενός τυφλού στην πόλη;
«Κατ’ αρχήν να τονίσουμε πως είναι πολύ σημαντικό που τα νέα αυτά λεοφωρεία είναι φιλικά προς το περιβάλλον. Είναι προσβάσιμα για ΑμεΑ, όμως για εμάς τους τυφλούς έχουν ένα μεγάλο μειονέκτημα. Είναι τελείως αθόρυβα και δεν γίνονται αντιληπτά όταν προσσεγγίζουν στις στάσεις.
Αν είμαστε πάνω στο πεζοδρόμιο το καταλαβαίνουμε όταν ήδη έχει ανοίξει τις πόρτες και πολλές φορές δεν προλαβαίνουμε να μπούμε μέσΑ. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαν να έχουν κάπιον χαρακτηρισστικό ήχο όταν φτάνουν στη στάση, ώστε να τα αντιλαμβανόμαστε και εμείς που δεν βλέπουμε.
Επίσης σημαντικό θα είναι να λειτουργεί μέσα η αναγγελία των στάσεων. Στο 90% των λεοφωρείων που κινούνται στην Αθήνα το σύστυμα αυτό είναι χαλασμένο ή οι οδηγοί το έχουν κλειστό για να… μην ενοχλούνται οι ίδιοι και οι υπόλοιποι επιβάτες».
-Κλείνοντας, θα ήθελα να σας ρωτήσω για την επαγγελματική αποκατάσταση των ατόμων με οπτική αναπηρία. Πόσο βοηθάει το κράτος σε αυτό το κομμάτι;
«Η μόνη πιστοποιημένη ειδικότητα για τυφλούς στη χώρα μας είναι εκείνη του τηλεφωνητή. Ως Πανελλήνιος Σύνδεσμος Τυφλών θέλουμε να υπάρχει επαγγελματική εξέλιξη στους ανθρώπους με οπτική αναπηρία και η δουλειά τους να μην είναι μόνο εκείνη του τηλεφωνητή.
Θέλουμε κάθε τυφλό άτομο να μπορεί να εργαστεί εκεί που ονειρεύεται, στον τομέα που έχει σπουδάσει. Τα όνειρα των ανθρώπων με οπτική αναπηρία δεν σταματούν πάνω από ένα τηλέφωνο…».
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.