«Ήμουν ένας άνθρωπος που φοβόμουν να κάνω ακόμη και μια απλή εξέταση αίματος. Και όμως μία μέρα ο καρκίνος του μαστού ήρθε και… μου χτύπησε την πόρτα. Έπρεπε να βρω τη δύναμη να παλέψω, να μη λυγίσω, να σταθώ στα πόδια μου, για τον εαυτό μου και τα αγαπημένα μου πρόσωπα».
Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στην Αντιγόνη Κουρούση, ένα νέο κορίτσι, που πάλεψε γενναία με τον καρκίνο του μαστού και κατάφερε να τον νικήσει. Τη γνώρισα στην πρώτη τάξη του Δημοτικού και μαζί περάσαμε τα υπόλοιπα σχολικά μας χρόνια.
Η Αντιγόνη μας άνοιξε την καρδιά της, μοιράστηκε μαζί μας βιώματα, συναισθήματα, αγωνίες και εμπειρίες από εκείνη τη δύσκολη περίοδο, θέλοντας να στείλει ένα μήνυμα και να στηρίξει συνανθρώπους μας που και αυτοί δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.
Μας μίλησε για τη διάγνωση εν μέσω μάλιστα κορωνοϊού, τον κόσμο που μοιάζει να χάνεται εκείνη τη στιγμή, τη δύναμη που βρήκε για να παλέψει και να μη λυγίσει, αλλά και για το χαμόγελο που δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο της… .
-Αντιγόνη, το 2020 είχαμε να αντιμετωπίσουμε το άγνωστο με τον κορωνοϊό, εσύ όμως είχες να διαχειριστίς και μία διάγνωση που έκανε λόγω για καρκίνο του μαστού.
«Μία μέρα εν μέσω κορωνοϊού, κλεισμένη στο σπίτι, ψηλάφισα ένα μικρό γρομπαλάκι στο στήθος μου. Λέω θα κάνω κάποιες εξετάσεις, δεν θα είναι κάτι. Εκ φύσεως είμαι αισιόδοξο άτομο και δύσκολα το μυαλό μου πάει στο κακό. Όμως εκείνη την περίοδο είχα και μία περίεργη μελαγχολία… .
Μετρούσα τις μέρες του εγκλεισμού, περίμενα να βγούμε ξανά έξω, ώστε να πάω για τις εξετάσεις. Κάνοντας υπέρηχο και μαστογραφία, τα αποτελέσματα έδειξαν την ύπαρξη μίας κύστης. Η διάγνωση ήταν καρκίνος σπάνιας μορφής πολύ επιθετικός. Ο ακτινολόγος μάλιστα απόρησε γιατί ακόμη δεν είχα προγραμματίσει χειρουργείο.
Εδώ να νααφέρω ότι λίγο νωρίτερα είχα επισκεφτεί τη γυναικολόγο μου. Με είχε ψηλαφίσει, είχε πιάσει το γρομπαλάκι και απλά με είχε καθησυχάσει. Θυμάμαι, μου είχε πει πως ήταν ένα απλόινοαδένωμα. Εκ του αποτελέσματος είχε κάνει… λάθος διάγνωση».
-Από τη λάθος διάγνωση της γυναικολόγου σου, φτάνεις να ακούς για επιθετικό καρκίνο σπάνιας μορφής. Πως το διαχειρίστηκες; Ήταν ένα σοκ για σένα;
«Εκείνη τη στιγμή χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Ακούς τη λέξη καρκίνος και μάλιστα επιθετικός. Και το ακούς όλο αυτό χωρίς συναισθηματισμούς από τους γιατρούς. Ψυχρά.
Μία φίλη της μητέρας μου που παλιότερα εργαζόταν στον «Άγιο Σάββα» είδε τις εξετάσεις και μας είπε ότι βλέπει μία κύστη με περιφεριακά συμπτώματα καρκίνου. Ήταν όμως κάθετη, δεν έπρεπε για κανένα λόγο να προχωρήσουμε σε βιοψία. Η συμβουλή αυτή μου έσωσε τη ζωή.
Εάν είχα προχωρήσει σε βιοψία, ακούγοντας ίσως κάποιον άλλο γιατρό, το στήθος μου θα είχε γεμίσει όλο καρκίνο και σήμερα μπορεί και να μην ζούσα.
Έκανα το χειρουργίο στον «Άγιο Σάββα» στις 26 Ιουνίου 2020. Μπήκα αμέσως για την επέμβαση, ήμουν τυχερή δεν υπήρχε αναμονή. Αν περίμενα 2-3 μήνες, μπορεί να είχε χαθεί η δική μου ιστορία… . Ευτυχώς πήγε πάρα πολύ καλά».
-Πόσο κοντά ήταν τα αγαπημένα σου πρόσωπα στο ξεκίνημα της περιπέτειας αυτής, αλλά και κατά τη διάρκεια των θεραπειών;
«Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα πρώτα να ευχαριστήσω δημόσια τον ογκολόγο μου κ. Γεώργιο Παπαξοΐνηκαι τον καθηγητή κ.Αντώνιο Χαρλαύτη που με χειρούργησε (προχωρήσαμε σε ογκοεκτομή, με αφαίρεση ενός μέρους του στήθους, χωρίς να σπάσει η κύστη), δύο υπέροχους επιστήμονες και πάνω από όλα ανθρώπους. Τους ένιωθα σαν να είχα κοντά μου εκείνες τις στιγμές τον μπαμπά μου.
Δίπλα μου από την πρώτη στιγμή είχα τον άνδρα μου και φυσικά τους γονείς μου. Η μητέρα μου έτρεχε όλη τη μέρα για τα διαδικαστικά με τους γιατρούς. Δεν σταμάτησε λεπτό και πάντα ήταν εκεί για μένα. Ο σύντροφος μου, με τον οποίο είμαστε 8 χρόνια μαζζί, ήταν βράχος στο πλάι μου και ποτέ δεν με αντιμετώπισε σαν άρρωστη. Αυτό ήταν το πιο σημαντικό για την ψυχολογία μου.
Βέβαια και οι γύρω μας χρειάζονται στήριξη. Όχι μόνο το άτομο που έχει να παλέψει με τον καρκίνο. Να πω την αλήθεια, αυτοί είναι που την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Βλέπουν εσένα να ανεβαίνεις έναν γολγοθά και στεναχωριούνται περισσότερο.
Ήξερα πως αν… αφήσω τον εαυτό μου, θα καταρρεύσουν και οι γύρω μου. Βρήκα έτσι τη δύναμη να σταθώ στα πόδια μου, να μη λυγίσω, να το παλέψω, για μένα και τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Δυστυχώς οι φίλοι μου δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν. Αντί να μου δίνουν αυτοί κουράγιο, τους έδινα εγώ… . Δεν θα ξεχάσω πάντως τη συμπαράσταση που είχα από την αδερφική μου φίλη την Πέπη Μούστου. Όταν έκανα τις χημειοθεραπείες, παρατούσε τις δουλειές της, με έπαιρνε στο τηλέφωνο με βιντεοκλήση και μου κρατούσε παρέα. Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
-Υπήρξαν φορές κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών και ακτινοβολιών που λύγισες ψυχολογικά;
«Λύγισα στη δεύτερη χημειοθεραπεία. Όταν νόμιζα ότι θα πάθω εγκεφαλικό. Ένιωθα το δηλητήριο να κυλάει σε όλες μου τις φλέβες. Πονούσα, δεν έβλεπα καλά. Είπα, αποκλείεται να το αντέξω όλο αυτό.
Τις χημειοθεραπείες τις έκανα στο «Κουρκούλειο». Λέγοντας στον ογκολόγο μου ότι δεν θα αντέξω, θυμάμαι μου είπε «Εδώ πάμε να θεραπεύσουμε κάτι και όχι να κάνουμε κακό στον οργανισμό». Έτσι μου μείωσε λίγο τη δόση. Οι χημειοθεραπείες βοηθάνε, όμως το παν είναι η καλή ψυχολογία. Η πίστη πηγάζει από μέσα μας».
-Ένιωσες κάποια στιγμή την ανάγκη να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ψυχολόγου ή το διαχειρίστηκες μόνη σου;
«Και ανάγκη είχα και βοήθεια ζήτησα. Ειδικά τον πρώτο καιρό, όταν ξεκίνησα τις επίπονες χημειοθεραπείες. Δεν είμαστε Θεοί.
Η επαφή μου με την ψυχολόγο ήταν περισσότερο υποστηρικτική. Ήθελα να ξέρω πως μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα αυτές τις θεραπείες, έτσι ώστε να μην επιβαρύνω περισσότερο ψυχολογικά τους γύρω μου. Ήταν πολύ σημαντική η επαφή αυτή, καθώς με βοήθησε να κατανοήσω και να αποδεχτώ τη νέα πραγματικότητα.
Θα ήταν ευχής έργων κάθε άνθρωπος να είχε έστω και μία φορά κάποια επαφή με έναν ψυχολόγο. Να σπάσουμε τα στερεότυπα, που για να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο… δεν πρέπει να είσαι καλά».
-Βιώνοντας όλο αυτό, τελικά πόσο σημαντικές είναι οι προληπτικές εξετάσεις; Πολύς κόσμος φοβάται ακόμη και έναν προληπτικό έλεγχο.
«Είναι το παν. Χωρίς προληπτικό έλεγχο έχεις δυστυχώς πολλές πιθανότητες να μην προλάβεις έναν καρκίνο στο αρχικό του στάδιο. Αν και εγώ τακτικά δεν πήγαινα να κάνω προληπτικές εξετάσεις, ίσως τα πράγματα να είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά, με έναν καρκίνο που ήταν σπάνιος και επιθετικός. Αν δεν το είχα προλάβει και έκανε μεταστάσεις στους λεμφαδένες θα είχε… ξεφύγει ο έλεγχος.
Στην Ευρώπη το 60% των κρουσμάτων καρκίνου του μαστού διαγιγνώσκεται σε πρώιμο στάδιο. Το αντίστοιχο ποσοστό στην Ελλάδα είναι μόλις 5%.
Οι προληπτικές εξετάσεις πραγματικά σώζουν ζωές. Το να τις φοβόμαστε είναι σαν να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Και ειδικότερα για τον καρκίνο του μαστού, οι γυναίκες να ψηλαφούν το στήθος τους και αν παρατηρήσουν κάτι να πάνε στον γιατρό».
-Υπάρχει κάτι που σου δίδαξε ο καρκίνος;
«Με δίδαξε να ζω την κάθε στιγμή, να κατανοήσω πόσο ιερή είναι και να την απολαμβάνω στο έπακρο. Να είμαι χαρούμεννη. Δεν με πήρε ποτέ μαζί του ο καρκίνος… . Δεν έχασα τη διάθεση μου, την αγάπη μου για τους ανθρώπους, τη δίψα για τη ζωή.
Παράλληλα με τις χημειοθεραπείες πήγαινα κανονικά στη δουλειά μου. Σηκωνόμουν, ζαλιζόμουν, αλλά έλεγα ότι θα βγω από το σπίτι. Είχαν αρχίσει να μου πέφτουν τα μαλλιά. Τα ξύρισα γουλί, φορούσα μία μπαντάνα. Είχα αποδεχτεί τον καρκίνο, όμως εγώ επέλεγα την κάθε μου μέρα. Ήταν ένας καθημερινός αγώνας. Ήξερα ότι έπρεπε να ζήσω.
Δυστυχώς αυτό που με στεναχώρησε πάρα πολύ ήταν ότι ένα χρόνο μετά τις χημειοθεραπείες και τις ακτινοβολίες, έχοντας αφαιρέσει τους λεμφαδένες από το χέρι, στη δουλειά μου θεωρούσαν ότι δεν είμαι πια τόσο αποδοτική όσο πριν. Η διευθύντρια που όλο αυτό το διάστημα με στήριζε, συνταξιοδοτήθηκε, και η νέα διεύθυνση μου ανακοίνωσε ότι… απολύομαι. Έπρεπε να διαχειριστώ και αυτό.
Πέρισυ τέτοιες μέρες, έκανα και ένα γυναικολογικό χειρουργίο, αφαιρόντας κάποια ινομυώματα από τη μήτρα. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν, όμως ήταν δύσκολα μετά τα όσα είχα ήδη περάσει».
-Έχοντας αφήσει πίσω σου τη δύσκολη εκείνη περίοδο, τι έχει αλλάξει πλέον στη ζωή σου;
«Έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζω τη ζωή και πως τη διαχειρίζομαι. Στις σχέσεις, στις φιλίες, στον άνθρωπο μου, στα επαγγελματικά μου.
Δεν θέλω να έχω δίπλα μου τοξικούς ανθρώπους, ούτε φίλους που δεν με αγαπάνε πραγματικά.
Δεν έχω καμία σχέση με το πριν. Ήμουν ένα άτομο πολύ ευαίσθητο, κρατούσα πολλά πράγματα μέσα μου και αυτό ήταν λάθος.
Ο καρκίνος ήρθε και με βρήκε έχοντας νωρίτερα περάσει μία μεγάλη στεναχώρια. Είχα ανοίξει μια σχολή χορού, όμως λόγω δυσκολιών αναγκάστηκα να την κλείσω. Ήταν όνειρο ζωής για μένα και η εξέλιξη αυτή μου στοίχισε πολύ. Είμαι 100% βέβαιη ότι ο καρκίνος μου βγήκε ψυχοσωματικά μετά από το έντονο αυτό στρες».
-Ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις σε όσους παλεύουν σκληρά με τη μάστιγα του καρκίνου ποιο θα ήταν;
«Θέλω να πω σε όλους πως η ελπίδα χάνεται μόνο αν χαθεί από μέσα μας. Θεωρώ και το πιστεύω ακράδαντα πως αν θέλεις να ζήσεις, θα ζήσεις και θα νικήσεις τον καρκίνο.
Τον καρκίνο μπορείς να τον νικήσεις όταν έχεις μία πολύ καλή ψυχολογία και αγάπη για τη ζωή. Το 70% για μία θετική εξέλιξη έχει να κάνει με το αν είμαστε εμείς καλά ψυχολογικά.
Αν κάποιοι διαβάζουν αυτή την εξομολόγηση και βιώνουν μία τέτοια δυσκολία στη ζωή τους, ΝΑ μην το βάλουν κάτω. Να μην απελπιστούν, να είναι δυνατοί, να το παλέψουν. Και σας το λέω εγώ, ένας άνθρωπος που φοβόμουν να κάνω ακόμη και μία απλή εξέταση αίματος…».
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.