«Στο θέατρο και στη σκηνογραφία προσπαθείς να παρουσιάσεις κάτι με…κάτι άλλο. Το θέατρο έχει ένα ψέμα, αλλά όμορφο ψέμα. Ένα φτηνό υλικό το κάνεις να δείχνει ακριβό και έναν μικρό χώρο στη σκηνή να δείχνει απέραντος…».
Στον ΚΩΣΤΑ ΠΕΛΕΚΑΝΟ
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Ντέιβιντ Νεγρίν, σκηνογράφο, ενδυματολόγο σκηνοθέτη, υπεύθυνο διδάσκων στο εργαστήριο σκηνογραφίας στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Έκτη Τέχνη», επίσης διδάσκων στον Πειραϊκό Σύνδεσμο αλλά και στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ.
Δείγμα της δουλειάς του είναι οι παραστάσεις: «12 ένορκοι» (2014-2024) «Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο» (2015), «Οδός Αβύσσου, αριθμός 0» (2018),, «ΜΠΛΕ» 2018,
Αλίμονο στους νέους (2019), «Η αιμολήπτρια» (2023).
Ο Ντέιβιντ Νεγρίν μας υποδέχθηκε στον φιλοξενο χώρο του στην Αθήνα, εκεί όπου δημιουργεί για τις παραστάσεις. Μας μίλησε για το πώς τον «κέρδισε» η σκηνογραφία, τους δύο διαφορετικούς κόσμους επί σκηνής, για τα λάθη που συγχωρούνται, αλλά και για την ανάγκη το θέατρο να μπει στα σχολεία.
-Ντέιβιντ, πως πήρες την απόφαση να ασχοληθείς με τη σκηνογραφία, Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε;
«Από μικρός σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω πράγματα για το θέατρο, χωρίς όμως να με βλέπει ο κόσμος. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα … πάνω στη σκηνή, σε μία παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου, που έπαιξα σε 5-6 παραστάσεις αντικαθιστώντας κάποιον. Ήξερα όμως μέσα μου πως δεν θα κρατούσε για πολύ.
Στη σκηνή προσπαθείς με ελάχιστα μέσα να δημιουργήσεις ολόκληρους κόσμους. Ένα φτηνό υλικό το κάνεις να δείχνει ακριβό και έναν μικρό χώρο να δείχνει απέραντος. Όλο αυτό το παιχνίδι, με την αλήθεια και το ψέμα, το ακριβό το φτηνό, με «κέρδισε» ΚΑΙ κάπως έτσι έγινα σκηνογράφος».
-Ένας σκηνογράφος βλέπει με… διαφορετική ματιά μία θεατρική παράσταση από ότι ένας απλός θεατής;
«Στο θέατρο υπάρχουν δύο κόσμοι, Ο μαγικός επί σκηνής αλλά και ο ρεαλιστικός πίσω από τα σκηνικά. Με συναρπάζει αυτός ο διαχωρισμός που δημιουργείται μέσα σε 6 - 8 μόλις εκατοστά (είναι το πάχος ενός τελάρου ενός σκηνικού).
Μπροστά μία ηθοποιός εκείνη τη στιγμή μπορεί να υποδύεται τη Μήδεια, με το κοινό να συγκινείται και πίσω από το τελάρο να υπάρχει ένας τύπος που κοιτάει το ρολόι και μετράει τα λεπτά να τελειώσει η παράσταση να πάει σπίτι του.
-Θες να μας πεις περισσότερα για τον μαγικό κόσμο επί σκηνής;
«Ο μπροστινός κόσμος δημιουργείται με ψέματα αλλά εμπεριέχει πολύ αλήθεια. Ψάχνει βαθιά μέσα στην ψυχή μας να βρει τι πραγματικά νιώθουμε. Το θεατρο, η υποκριτική, η σκηνογραφία, ότι έχει να κάνει με την ανάγνωση του εαυτού μας θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Έχω παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής και εκεί έμαθα καλύτερα τον εαυτό μου. Όταν σου λέει ο σκηνοθέτης «Τώρα θα πρέπει να βγεις στη σκηνή και να κλάψεις”, που θα βρώ τη δύναμη να κλάψω; Άρα πρέπει να ψάξω μέσα μου να βρω Αλήθειες που έχουν να κάνουν με μένα για να εκφραστώ με τη βοήθειά τους».
-Άρα και το σκηνικό είναι ένας τρόπος έκφρασης;
«Πολύ σωστά. Έχουν πολλά κοινά με την υποκριτική. Το σκηνικό είναι ένας ακόμη ηθοποιός στο θέατρο. Στη σκηνή δημιουργείς… απέραντους κόσμους, με ελάχιστα μέσα, λόγω χώρου και χρημάτων.
Ο σκηνογράφος θα ακολουθήσει τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Από κει και πέρα θα συνδυάσει χρώματα, υλικά, φαντασία, με στόχο τη δημιουργία ενός μαγικού κόσμου».
-Μίλησες για την ανάγκη το θέατρο να μπει στα σχολεία. Πόσο σημαντικό θα είναι για τα παιδιά;
«Λέμε “παίζω θέατρο”. Όσοι ηθοποιοί καταλαβαίνουν αυτό το χαρακτηριστικό, συνήθως είναι και καλοί ηθοποιοί. Ως παιχνίδι λοιπόν έχει άμεση σχέση με τα παιδιά. Θα έπρεπε να υπήρχε ως μάθημα στα σχολεία από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
Τα παιδιά θα μάθαιναν να τους επιτρέπονται τα λάθη. Δεν είναι όπως τα υπόλοιπα μαθήματα που αν κάνεις λάθος σε διορθώνει η δασκάλα δίχως αύριο…
Στο θέατρο, στην πρόβα, έχεις το δικαίωμα να κάνεις όσα λάθη θες. Να αυτοσαρκαστείς, να δοκιμάσεις πράγματα και ας γελάσει ο άλλος.
Το γνωρίζετε ότι υπάρχει σχολή κλόουν; Το πρώτο πράγμα που σου διδάσκει είναι ότι το λάθος είναι δώρο, είναι χαρά. Μία άσκηση στη σχολή των κλόουν είναι να χειροκροτούν τον χαμένο. Σκεφτείτε στο σχολείο να υπήρχε κάτι ανάλογο».
-Πολύ εύστοχο το παράδειγμα με τον κλόουν και το λάθος που είναι δώρο…
«Θα το λέω πάντα. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να μην παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Να μην υπάρχει το “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”. Ποιος είσαι; Ένας δυνάμει υπέροχος άνθρωπος αλλά ταυτοχρόνως και ένας από όλους. Ο ρατσισμός από εκεί ξεκινά.
Αν το θέατρο μπει στα σχολεία τα παιδιά θα έρθουν σε επαφή με ωραία κείμενα, με την τύχη να τα κατανοήσουν. Ο Παπαδιαμάντης το 1903 έγραψε τη «Φόνισσα» και η καταπίεση των γυναικών βασιλεύει 121 χρόνια μετά. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, δυστυχώς τόσο επίκαιρο στις μέρες μας. Πρέπει να… παίξουμε με αυτά τα υπέροχα κείμενα».
-Διδάσκεις στο εργαστήριο σκηνογραφίας στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Έκτη Τέχνη». Συναισθήματα, εμπειρίες;
«Το εργαστήριο σκηνογραφίας λειτουργεί έξι χρόνια. Τα τρία τελευταία στην Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Έκτη Τέχνη», έναν ιδιαίτερα φιλόξενο χώρο. Οι μαθητές μπορεί να έχουν σπουδάσει στην Καλών Τεχνών ή στην Αρχιτεκτονική, ή ακόμη και να μην έχουν κανένα πτυχίο. Εμείς προσαρμοζόμαστε. Πρέπει να έχουν μόνο την αγάπη και τη διάθεση να ασχοληθούν με τη σκηνογραφία και το θέατρο.
Είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις μαθητές σου να κάνουν δικές τους δουλειές στο θέατρο. Την πρώτη φορά που δάκρυσα σε χειροκρότημα ήταν όταν είδα δική μου μαθήτρια να σκηνογραφεί την πρώτη της θεατρική παράσταση. Ήταν πάνω στη σκηνή του Faust και χαμογελούσε… Η ικανοποίηση που πήρα ήταν σαν να είχα σκηνογραφήσει δέκα παραστάσεις στο Ηρώδειο».
-Τα επομενα σχέδια σου; Κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
«Κάνω τώρα ένα διδακτορικό στο ΕΜΠ, πάνω στη Σκηνοθεσία Θεάτρου και την Αρχιτεκτονική. Σκοπός μου να αποκτήσω ακόμη περισσότερη διδακτική επάρκεια αλλά και επιστημονική κατάρτιση ώστε να διδάσκω στις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Έχω μια σχέση πολλών ετών με το Πολυτεχνείο, την Αρχιτεκτονική και θα με ενδιέφερε να είναι κάτι πιο μόνιμο.
Έχω και σαν σκέψη να ανεβάσω και πάλι την παράσταση «ΜΠΛΕ». Πρώτη φορά είχε ανέβει το 2018 σε δική μου σκηνοθεσία και σκηνογραφία. Θυμίζει λίγο Τσάρλι Τσάπλιν και Μπάστερ Κίτον, παλιό βουβό κινηματογράφο.
Το «ΜΠΛΕ» μας δείχνει πώς είναι να ζούμε σε μία άχρωμη καθημερινότητα και μέσα από διάφορες καταστάσεις, τελικά, να μπορούμε να χρωματίζουμε τις ψυχές μας».
-Αν ένα παιδί έρθει και σου πει ότι θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο, τι θα το συμβούλευες;
« Αν σκοπός του είναι να γνωρίσει ηθοποιούς που βγαίνουν στην τηλεόραση να μην το κάνει. Το life style δεν είναι λόγος να ασχοληθείς με το θέατρο.
Αν θες να ασχοληθείς με την υποκκριτική, καλό θα είναι να ξέρεις μέσα σου γιατί το θες. Αν στόχος σου είναι να γίνεις αναγνωρίσιμος και να σε χαιρετάνε στον δρόμο, ας πούμε τότε τουλάχιστον να ξέρεις ότι αυτό ήθελες. Να μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, λέγοντας ότι αγαπάς το θέατρο.
Αν όντως το αγαπάς… δώστα όλα. Να έχεις όνειρα, να σέβεσαι την υπόλοιπη ομάδα που θέλει να σε βοηθήσει, αλλά και όπου χρειάζεται να αμφισβητείς τεκμηριωμένα. Με γνώση και κόπο.
Και μία τελευταία προτροπή, όταν θα παρακολουθείς μία παράσταση, να την βλέπεις ως απλός θεατής. Δε χρειάζεται να κρίνεις κανέναν που δούλεψε σε μία παράσταση. Απλώς απόλαυσέ την. Ή μην την απολαύσεις. Όλα επιτρέπονται».
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.