Αν και δεν συγκαταλέγεται στις ευρύτερα γνωστές ναυτικές τραγωδίες, μνημονεύεται ακόμη και σήμερα –εν αγνοία μας- περισσότερο από κάθε άλλο.
Οι πιο πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουμε ότι κάθε φορά που λέμε πως «έγινε της Πόπης», αναφερόμαστε σε μια τραγωδία που άφησε πίσω της 11 νεκρούς.
Όλα ξεκίνησαν το βράδυ της 27ης Νοεμβρίου του 1934. Το πλοίο «Πόπη» αναχωρεί από το λιμάνι του Πειραιά για να εκτελέσει το δρομολόγιο Σύρος, Πάρος, Νάουσα Πάρου, Νάξος, Φολέγανδρος, Σίκινος, Οία, Ίος, Θήρα, Ανάφη, Αμοργός, Αιγιάλη, Σχοινούσα, Ηρακλειά, Κουφονήσια, και επιστροφή μέσω Νάξου, Πάρου, Σύρου πίσω στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, μετά από ένα κοπιαστικό και πολύωρο ταξίδι, ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα.
Μεταφέρει, τουλάχιστον με βάση τα εισιτήρια που είχαν κοπεί, 120 επιβάτες (αργότερα θα αποδειχθεί ότι ήταν 140) αλλά και εμπορεύματα, με σημαντικότερα όλων κάποια τυριά μεγάλης εμπορικής αξίας, και αποπλέει χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει το δράμα που θα ξετυλιχτεί λίγο αργότερα.
Μόλις μερικά ναυτικά μίλια από τον Πειραιά, κοντά στο Μικρό Καβούρι στο Λαιμό της Βουλιαγμένης, συμβαίνει το μοιραίο. Η «Πόπη» εξόκειλε στη νησίδα «Κασίδι», η οποία όμως απέχει μόλις 300 μέτρα από τις βραχονησίδες «Φλέβες». Οι επιβάτες μοιάζει να είναι τυχεροί μέσα στην ατυχία τους. Το πλοίο παίρνει επικίνδυνη κλίση, μπάζει νερά, αλλά δεν βουλιάζει, ενώ η στεριά είναι κυριολεκτικά μερικά βήματα μακριά. Φυσικά το σκοτάδι αποτελεί σοβαρό μειονέκτημα, όμως και πάλι είναι ξεκάθαρο ότι με μια υποτυπώδη οργάνωση θα ήταν αδύνατο να προκύψουν θύματα.
Δυστυχώς, όμως, τα γεγονότα θα εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά. Πάνω στο καράβι επικρατεί πανικός, με το πλήρωμα να μην ακολουθεί κανέναν από τους κανόνες ασφαλείας και –σύμφωνα με τις διηγήσεις- να αφήνει τους επιβάτες μόνους τους στην προσπάθεια να εγκαταλείψουν το πλοίο. Οι μαρτυρίες λένε ότι βασικό μέλημα ήταν να σωθούν τα… τυριά, με αποτέλεσμα εκείνο το πρώτο κρίσιμο διάστημα να ξεφορτώνουν… κεφάλια, παρά να δίνουν οδηγίες στους επιβάτες για το πώς θα εγκαταλείψουν με ασφάλεια το πλοίο. Ξεσπά πανικός που αργότερα θα αποδοθεί με την έκφραση «έγινε της Πόπης» η οποία έκτοτε θα συνοδεύει κάθε κατάσταση απόλυτου χάους και χαμού.
Το καράβι δεν διέθετε καν τηλέγραφο για να εκπέμψει σήμα κινδύνου, γεγονός που σχολιάστηκε έντονα το επόμενο διάστημα και τουλάχιστον οδήγησε στις απαραίτητες αλλαγές στους κανόνες ασφαλείας, αλλά για να συμβεί αυτό χρειάστηκε 11 άνθρωποι να χάσουν εκείνο το βράδυ τις ζωές τους. Οι εικόνες στα ρεπορτάζ των εφημερίδων μελών του πληρώματος με στοιβαγμένα κεφάλια «πολύτιμου» τυριού που σώθηκαν την ώρα που άνθρωποι πνίγονταν είναι –το λιγότερο- ντροπιαστικές.
Ο αριθμός των θυμάτων, μάλιστα, θα ήταν πολύ μεγαλύτερος εάν δεν έδειχναν λίγη ανθρωπιά τρεις χωροφύλακες που επέβαιναν στην «Πόπη» συνοδεύοντας κρατούμενους για την Ανάφη. Εκείνες τις δύσκολες ώρες είχαν την ευαισθησία να ανάψουν φανάρια και να βοηθήσουν κόσμο να φτάσει μέχρι την ακτή της νησίδας. Χάρη σε αυτούς ο τραγικός απολογισμός δεν υπήρξε μεγαλύτερος.
Αργότερα το ήδη ηλικίας άνω των 40 ετών σκαρί θα ρυμουλκηθεί και αφού επισκευαστεί, θα επιστρέψει στην «δράση». Πριν περιέλθει στα χέρια της εταιρείας «Ηπειρωτική Ατμοπλοΐα» του Ποταμιάνου και μετασκευαστεί σε ακτοπλοϊκό λειτουργούσε ως ιδιωτική θαλαμηγός, ενώ μετά την τραγωδία ρίχτηκε ξανά στην θάλασσα, αυτή τη φορά του Ιονίου, πραγματοποιώντας τα δρομολόγια που συνέδεαν την Πάτρα με την Ζάκυνθο, το Αργοστόλι και το Ληξούρι.
Ούτε εκεί, όμως, τα κατάφερε καλύτερα αφού υπήρξε νέο περιστατικό προσάραξης, χωρίς –ευτυχώς- αυτή τη φορά να υπάρξουν θύματα. Πλέον ήταν τέτοια η κακή φήμη του, που μεταφερόταν με την γνωστή έκφραση «της Πόπης» που οι πλοιοκτήτες αναγκάστηκαν να το μετονομάσουν σε «Ήπειρος» προκειμένου να συνεχίσει να εκτελεί δρομολόγια αφού όποιος γνώριζε το ιστορικό του απέφευγε να ταξιδέψει με αυτό!
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.