Μπορούν οι πράξεις και οι ενέργειες ενός και μόνου ανθρώπου να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες άλλους σε περίοδο πολέμου.
Είναι δυνατό ένας να καθορίσει σε σημαντικό βαθμό την ψυχολογία (και κατά συνέπεια το αξιόμαχο) πολλών; Την απάντηση την δίνει η ίδια η ζωή και στην περίπτωση του Μαρίνου Μητραλέξη είναι ένα τεράστιο «ναι», δίχως την παραμικρή αμφιβολία.
Είχε γεννηθεί το 1916 στο χωριό Μίλα στο νομό Μεσσηνίας και ακολουθώντας το όνειρό του, εισήχθη στην Σχολή Αεροπορίας από την οποία αποφοίτησε το 1938 σε ηλικία μόλις 22 ετών. Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα, το 1940 δηλαδή, η Ελλάδα εισέρχεται στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ο νεαρός χειριστής ανήκει στην γενιά που καλείται να αποδείξει την αξία της όχι σε εικονικές αερομαχίες, αλλά σε πραγματικές συνθήκες που κόβουν την ανάσα.
Με τις ιταλικές δυνάμεις να συγκεντρώνονται στο αλβανικό μέτωπο και να συναντούν απρόσμενη αντίσταση από τους Έλληνες στην ξηρά, ρίχνεται στο «τραπέζι» μερικές μέρες μετά την 28η Οκτωβρίου και η αεροπορία. Η υπεροπλία του Μουσολίνι και στον αέρα είναι δεδομένη και υπάρχει ο φόβος ότι ενδεχόμενοι βομβαρδισμοί πίσω από την ελληνική γραμμή άμυνας θα μπορούσαν να αλλάξουν τις ισοοροπίες υπέρ του άξονα.
Υπό αυτή την έννοια, όταν γίνεται αντιληπτό ότι 15 ιταλικά βομβαρδιστικά Cant Ζ.1007 bis Alcione, συνοδεία επτά καταδιωκτικών, κατευθύνονται προς την Θεσσαλονίκη, γίνεται θέμα κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου το να μην φτάσουν ποτέ στην συμπρωτεύουσα προκειμένου να μην πλήξουν ζωτικές για τον ανεφοδιασμό των Ελλήνων μαχητών υποδομές.
Τότε είναι που οι άνδρες της 22ης Μοίρας Διώξεως με έδρα την Μίκρα παίρνουν την διαταγή αναχαιτίσεώς τους. Απέναντι στη σημαντική δύναμη των Ιταλών σηκώνονται μόλις 6 μαχητικά PZL P.24, στα οποία προσφέρεται τουλάχιστον η ελάχιστη κάλυψη από λίγα αντιαεροπορικά πυροβόλα που βρίσκονται στην περιοχή του Λαγκαδά. Ακόμη κι έτσι, όμως, τα πράγματα φαντάζουν πολύ δύσκολα και χρειάζεται ένα μικρό θαύμα για να επικρατήσουν οι Έλληνες υπερασπιστές της πόλης.
Οι πράξεις του Μαρίνου Μητραλέξη ίσως δεν ανήκουν στην κατηγορία των θαυμάτων, αλλά πέρα από κάθε αμφιβολία κέρδισαν ξεχωριστή θέση στην ιστορία της ελληνικής αεροπορίας.
Οι αερομαχίες μαίνονται και το αποτέλεσμα παραμένει αμφίβολο μέχρι το σημείο που ο Μητραλέξης συνειδητοποιεί ότι τα πυρομαχικά του αεροσκάφους τους έχουν εξαντληθεί. Οποιοσδήποτε άλλος στην θέση του θα λάμβανε την μοναδική λογική απόφαση. Αυτής της επιστροφής στη βάση του και της προσγείωσης. Κανείς δεν θα κατηγορούσε έναν πιλότο που στην κυριολεξία τα είχε δώσει όλα στον αέρα… Για τον νεαρό από την Μεσσηνία, όμως, αυτό δεν ήταν υπαρκτή επιλογή.
Δίχως να έχει καν την παραμικρή ιδέα για το γεγονός ότι κάτι αντίστοιχο θα γινόταν κατά κόρον αργότερα από τους Ιάπωνες στις αερομαχίες του Ειρηνικού, ο Έλληνας πιλότος επιχειρεί την δική του κίνηση καμικάζι. Με μία διαφορά. Εκτελεί με τέτοια τελειότητα την ριψοκίνδυνη μανούβρα που ο ίδιος τελικά δεν θυσιάζεται, αν και όλα έδειχναν ότι ήταν απολύτως προετοιμασμένος ακόμη και γι΄αυτό.
Με το ρύγχος του αεροπλάνου πλησιάζει το πίσω μέρος ενός ιταλικού μαχητικού, με σκοπό να το εμβολίσει και να το πάρει μαζί του στο έδαφος. Ο έλικάς του βρίσκει το ουραίο πηδάλιο ενός ιταλικού βομβαρδιστικού το οποίο έχει απώλεια στήριξης και ακυβέρνητο, αφού οι επιβαίνοντες ενεργοποιούν τα αλεξίπτωτά τους, κάνει βουτιά θανάτου. Σαν από θαύμα, αυτό δεν συμβαίνει και με το PZL P.24 του Μητραλέξη, που έστω και με τρομερή δυσκολία, κατορθώνει να το προσγειώσει και μάλιστα πολύ κοντά στο σημείο στο οποίο έπεσαν οι Ιταλοί.
Για εκείνον η αποστολή δεν είχε ολοκληρωθεί ούτε μετά την κατάρριψη του βομβαρδιστικού των αντιπάλων. Πλησιάζει με τα πόδια την περιοχή και αφού εντοπίζει τα τέσσερα επιζήσαντα μέλη του πληρώματος (με εξαίρεση τον ίδιο τον χειριστή που είχε χάσει την ζωή του) προτάσσει το περίστροφό του και τα συλλαμβάνει. Λίγη ώρα αργότερα σταματά ένα όχημα της Χωροφυλακής, τους επιβιβάζει και τους μεταφέρει στην Στρατιωτική Διοίκηση Θεσσαλονίκης, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των συμπολεμιστών του!
Όπως είναι φυσικό, το περιστατικό απασχόλησε τον Τύπο, έγινε πρωτοσέλιδο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ αποτέλεσε πηγή κουράγιου και έμπνευσης. Όσο για τον Μαρίνο Μητραλέξη, παρέμεινε στις επάλξεις καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου, υπηρετώντας ακόμη και στην Μέση Ανατολή. Τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας και μετά το τέλος των εχθροπραξιών παρέμεινε στις επάλξεις μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του που ήρθε (πού αλλού;) στον αέρα.
Το ημερολόγιο έγραφε 19 Σεπτεμβρίου 1948 και ο Μητραλέξης εκτελούσε αναγνωριστική πτήση στο Αιγαίο με αεροπλάνου τύπου Airspeed AS.10 Oxford. Μια μηχανική βλάβη στον κινητήρα ήταν η αιτία που τόσο αυτός ο ήρωας του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου όσο και ο αντισμήναρχος Δημοσθένης Πολίτης όσο και ο επισμηναγός Δημήτριος Γαλανάκος, βρήκαν ένδοξο αλλά τραγικό θάνατο κι έγιναν ένα με τον μύθο.
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.