Σε μία περίοδο όπου η «συμμορία του κατευνασμού» ξεμπροστιάζεται καθημερινά υπό το βάρος της τουρκικής προκλητικότητας, αναδεικνύεται η σημασία της Σκληρής Ισχύος, ως του μόνου Πυλώνα της Γεωπολιτικής, που επί της παρούσης μπορεί να αποτρέψει την εις βάρος μας ανακατανομή ισχύος στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Γράφει ο Επισμηναγός (Ι) ε.α. Στέφανος Καραβίδας
Με δεδομένες τις δηλώσεις Τούρκων αποστράτων για τις δυνατότητες της ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) και το πρόσφατο «ξεγλίστρημα» 8 ελληνικών F-16 «κάτω από την μύτη» της πάσχουσας τουρκικής αεράμυνας προς την Κύπρο, ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί την σημασία της Αεροπορικής Ισχύος στο ελληνοτουρκικό σύμπλοκο. Η ελληνική Πολεμική Αεροπορία θα κληθεί όχι μόνο να αντιμετωπίσει την τουρκική και να επιφέρει πλήγματα ακριβείας σε στρατηγικούς στόχους στην μικρασιατική χερσόνησο, αλλά πολύ περισσότερο να δώσει στον ΕΣ και το ΠΝ τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τις δυνατότητές τους στις αντίπαλες δυνάμεις, στο χερσαίο και ναυτικό πεδίο. Χωρίς το αντιαεροπορικό πλέγμα της ΠΑ και την παροχή εικόνας και υποστήριξης από τα μαχητικά, τα αντιαεροπορικά συστήματα και τα ιπτάμενα ραντάρ, μέσω δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων, οι δυνάμεις του ΕΣ και του ΠΝ θα αποτελέσουν εύκολο στόχο της τουρκικής αεροπορίας.
Πολλά γράφονται την τελευταία περίοδο για την απόκτηση των αεροσκαφών RAFALE, αλλά και την πορεία της αναβάθμισης των F-16, ωστόσο καμμιά αναφορά δεν γίνεται στο ανθρώπινο δυναμικό που θα κληθεί να επιχειρήσει με τα αεροσκάφη αυτά. «Το Αποτέλεσμα στο αεροπορικό πεδίο δεν είναι άθροισμα αλλά γινόμενο». Αυτό σημαίνει ότι στην επιτυχία της Αποστολής της ΠΑ συνεισφέρει όλος ο Οργανισμός, καθώς εάν ένας μόνο παράγοντας αποτύχει, το γινόμενο πολύ απλά θα είναι μηδέν. Αφού λοιπόν υπερθεματίσουμε σχετικά με την συμβολή όλων των Ειδικοτήτων και ανεξαρτήτως Βαθμού, του προσωπικού της ΠΑ στο «Αποτέλεσμα», θα εστιάσουμε στην κατάσταση της Ειδικότητας των Ιπταμένων που αποτελεί τον σκοπό του παρόντος κειμένου.
Συνηθίζουμε τα τελευταία χρόνια να αυτό-ικανοποιούμαστε αναμασώντας σχόλια για την «κακή» κατάσταση της τουρκικής αεροπορίας με δεδομένες τις καρατομήσεις και φυλακίσεις στελεχών μετά το πραξικόπημα του 2016. Όλα αυτά για κάποιο δεδομένο χρόνο θα ήτανε σωστά, ωστόσο υπενθυμίζουμε ότι έχουν παρέλθει ήδη 4 και πλέον χρόνια. Στα 4 αυτά χρόνια, ακόμη και εάν τα εναπομείναντα στελέχη της τουρκικής ΠΑ ξεκίναγαν την εκπαίδευσή τους από το μηδέν, θα είχαν συμπληρώσει σήμερα περί τις 800 ώρες πτήσης, εμπειρία επαρκέστατη για όλο το εύρος των αποστολών. Σε αυτούς προστίθενται και οι «γκριζομάλλιδες» απόστρατοι που με το πιστόλι στον κρόταφο επέστρεψαν στα μονοθέσια, από τη χλιδή της πολιτικής Αεροπορίας, υποβοηθούμενοι να επαναδιατεθούν από Πακιστανούς πιλότους (ομοεθνείς της εν Ελλάδι πολυπληθούς πακιστανικής κοινότητος…). Όλα αυτά αναφέρονται για να γίνει κατανοητό ότι δεν μπορούμε εσαεί να επαναπαυόμαστε εξαιτίας της «κακής» κατάστασης της τουρκικής αεροπορίας, σύμφωνα με δημοσιογραφικού τύπου και αμελητέας εγκυρότητας αναφορές, την ίδια στιγμή που εμείς «κρύβουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί».
Ας έρθουμε μετά από τη μακρά αυτή εισαγωγή στο δια ταύτα, που δεν είναι άλλο από την κατάσταση στην Πολεμική Αεροπορία σε σχέση με τους επιχειρησιακούς Ιπταμένους μας και δη της Τακτικής Αεροπορίας, την εκπαίδευση, την εμπειρία και τον αριθμό τους. Από την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2010 έως και το 2017, οι Ιπτάμενοι της ΠΑ όπως και όλο το προσωπικό των ΕΔ, αγόγγυστα κράτησαν την επιχειρησιακή ετοιμότητα του Όπλου ψηλά, αντιπαλεύοντας προσωπικά και οικονομικά προβλήματα, χαμηλές διαθεσιμότητες και δραματικό περιορισμό της πτητικής τους συντήρησης. Απόδειξη της διατήρησης υψηλού επιπέδου, αποτελούν οι συνεχόμενες πρωτιές από το 2011 στο TLP, όσο και η αναβάθμιση και ανάδειξη της Άσκησης Ηνίοχος, ίσως στη σημαντικότερη διεθνή διασυμμαχική άσκηση στην Ευρώπη. Σε όλο αυτό το διάστημα και με δεδομένη της αντίστοιχη εκτόξευση της ζήτησης αλλά και των απολαβών στην Πολιτική Αεροπορία, η ΠΑ ΔΕΝ αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα αποχώρησης Ιπταμένων. Μάλιστα από την δεξαμενή των μαχητικών, οι αποχωρήσαντες μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Ενδεικτικό της σοβαρότητας του θέματος, είναι ότι για αυτήν την «μετακίνηση», η ιδιοκτησία της αεροπορικής εταιρείας η οποία αργότερα τους προσέλαβε, πήρε την «άδεια» του τότε Α/ΓΕΑ. Αυτά αναφέρονται προκειμένου να γίνει αντιληπτό, ότι τα οικονομικά προβλήματα και οι σειρήνες της πολιτικής αεροπορίας ΔΕΝ οδήγησαν σε αποχωρήσεις Ιπταμένων από τις Τάξεις της ΠΑ.
Δυστυχώς όμως από το κομβικό σημείο του Ιανουαρίου 2017 και έπειτα, δεν ίσχυσε το ίδιο. Η ΠΑ αιμορράγησε από τη μαζική φυγή Ιπταμένων προς την πολιτική αεροπορία, όχι από τα μεταφορικά αεροσκάφη όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά από Πτέρυγες μαχητικών αεροσκαφών. Οι αερομεταφορείς «επέλεγαν» κατά προτεραιότητα από την νέα μεγάλη δεξαμενή Ιπταμένων μαχητικών αεροσκαφών, εκτιμώντας τις δυνατότητες εξέλιξης, προσαρμοστικότητας και αφομοίωσης νέων εκπαιδευτικών αντικειμένων. Στην ουσία η ΠΑ «κατάντησε» το ΣΜΕΤ (Σμήνος Μετεκπαίδευσης) της AEGEAN και πολλών άλλων εταιρειών, οι οποίες εμπλούτισαν το προσωπικό τους ΔΩΡΕΑΝ, με Ιπταμένους υψηλών ικανοτήτων και εμπειριών, ανεβάζοντας ταυτόχρονα το πτητικό τους επίπεδο και μειώνοντας το επιχειρησιακό ρίσκο. Θα αρκεστούμε να περιγράψουμε τους αποχωρήσαντες ως δεκάδες, χωρίς να αναφέρουμε ακριβή αριθμό, παρόλο που οι αποδοχές παραιτήσεων και οι αποστρατείες, είναι αναρτητέες στο διαδίκτυο και οι «ενδιαφερόμενοι» γνωρίζουν.
Αυτή τη στιγμή στα πιλοτήρια της AEGEAN, της WIZZ και πολλών άλλων εταιρειών στη Μέση Ανατολή, την Ευρώπη και την Αμερική και μάλιστα σε θέση συγκυβερνήτη, βρίσκονται όχι απλά πρώην Ιπτάμενοι μαχητικών αεροσκαφών της ΠΑ, αλλά διατελέσαντες Διοικητές Πολεμικών Μοιρών, Αξιωματικοί Επιχειρήσεων και Διοικητές Σμήνους, μέχρι και Διοικητές και Υποδιοικητές Πτερύγων μάχης και Αξιωματικοί με θητεία στο εξωτερικό, σε νατοϊκές θέσεις ή στο TLP (Tactical Leadership Programme). Είναι χαρακτηριστικό πως το 2018-2019 ο ρυθμός παραιτήσεων έλαβε μορφή χιονοστιβάδας αφού ως κεραυνοί (όχι εν αιθρία), γίνονταν γνωστές οι παραιτήσεις εν ενεργεία Διοικητών Πολεμικών Μοιρών, Αξιωματικών Επιχειρήσεων έως και εν ενεργεία Διοικητών και Υποδιοικητών Πτερύγων Μάχης. Η αρμόδια Διεύθυνση του Β’ Κλάδου του ΓΕΑ, δεν προλάβαινε να καλύψει τα κενά, με συμπληρωματικές μεταθέσεις Αξιωματικών που σε κάποιες περιπτώσεις είχαν αρχικά κοπεί από την επιλογή για τις αντίστοιχες θέσεις. Πέρα από τις παραιτήσεις Ιπταμένων που υπηρετούσαν σε θέσεις Ευθύνης, το κύμα φυγής περιέλαβε πολλούς νέους αξιωματικούς, Υποσμηναγούς, Σμηναγούς και νεαρούς Επισμηναγούς, οι οποίοι παραιτήθηκαν χωρίς να κατοχυρώσουν καν συνταξιοδοτικό δικαίωμα. Το προφανές ερώτημα λοιπόν είναι πρώτον, ποιοι είναι οι λόγοι που οδήγησαν όλους αυτούς τους Ιπταμένους σε παραίτηση και δεύτερο τι μέτρα έλαβε η ΠΑ ως Οργανισμός για να το αποτρέψει.
Η περίοδος 2017-2020 όπου ο κος Χριστοδούλου διατέλεσε ΑΓΕΑ και ΑΓΕΕΘΑ, θα αποτελέσει case study, σχετικά με το πώς ένας ακατάλληλος άνθρωπος στην κορυφή ενός Οργανισμού, μπορεί λειτουργήσει ως ο ολετήρας του, προκαλώντας τόσο κακό. Ο χαρακτηρισμός «Τυφώνας», στις συζητήσεις των Αεροπόρων, εν ενεργεία και αποστράτων είναι χαρακτηριστικός.
Ο κύριος Χριστοδούλου μέσα από τα δύο πρόσφατα, παιδικά σε γραφή κείμενά του, όπου κυριαρχεί ο α’ ενικός, φάνηκε κατώτερος του υψηλού επιπέδου που απαιτεί η προηγούμενη Θεσμική του ιδιότητα. Με μία αμετροεπή συμπεριφορά νεόκοπου επαρχιώτη πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ, εκθέτει τις ΕΔ μέσω της επίκλησης της ιδιότητας του Επιτίμου, στις αλλοπρόσαλλες και αψυχολόγητες τοποθετήσεις του και στις απειλές για νέο Γουδί, προς τους πρώην συνεργάτες και διαδόχους του, σε μία τόσο κρίσιμη εθνικά συγκυρία.
Θα αναφερθεί συνοπτικά, ότι ο τρόπος αντιμετώπισης συγκεκριμένων περιστατικών που άπτονταν της ασφάλειας πτήσεων, οι εμμονικές και εκδικητικές συμπεριφορές εναντίον άξιων κατωτέρων και ανωτέρων επιχειρησιακών αξιωματικών, η προσήλωση στο προδοτικό δόγμα του AIR POLICING, όπου τα ελληνικά μαχητικά απλά συνόδευαν τα τουρκικά στις υπερπτήσεις στο Αιγαίο με αντιτακτικές διαμορφώσεις, η αναξιοκρατία, το κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας, η απαξίωση άξιων στελεχών που θεωρήθηκε ότι πρόσκειντο στον άξιο προκάτοχό του Πτέραρχο Βαΐτση, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου που ώθησε πολλά στελέχη εκτός ΠΑ. Έτι περαιτέρω, χαμηλές διαθεσιμότητες σε όλα τα αεροσκάφη πλην VIP προς τέρψη της πολιτικής ηγεσίας (ο κος Χριστοδούλου είχε διατελέσει Διοικητής Αεροπορικής Υποστήριξης), αεροπορική εκπαίδευση σε τέλμα με πεπαλαιωμένα «lead in» αεροσκάφη, τα οποία φέροντας αναξιόπιστα εκτινασσόμενα καθίσματα δεν εξέρχονται από περιδίνηση(spin), με τραγικό αποτέλεσμα την απώλεια ζωής Συναδέλφου (ο κος Χριστοδούλου είχε διατελέσει Διοικητής Αεροπορικής Εκπαίδευσης). Είναι ο μοναδικός Αρχηγός που συναίνεσε στην περικοπή του πτητικού επιδόματος των Ιπταμένων των Μοιρών αεροσκαφών, ώστε να ευαρεστηθεί η πολιτική ηγεσία, στα πλαίσια «εξοικονόμησης πόρων». Ταυτόχρονα, δόθηκε κραυγαλέα αύξηση στους Ιπταμένους οι οποίοι «είχαν συμπληρώσει πάνω από 2000 ώρες πτήσης και εξακολουθούσαν να συντηρούνται στα μαχητικά». Με δεδομένες τις διαθεσιμότητες και τις ώρες πτήσης στα χρόνια της κρίσης, υπάρχουν ελάχιστοι μεταξύ των Ιπταμένων πρώτης γραμμής που σηκώνουν το πτητικό έργο (πλην ίσως των Μοιράρχων), που να έχουν συμπληρώσει 2000 ώρες πτήσης, ενώ λόγω εξοικονόμησης πόρων, όσοι διέθεταν τις απαιτούμενες ώρες αλλά υπηρετούσαν στα Επιτελεία, είχαν εξαιρεθεί της πτητικής συντήρησης. Με λίγα λόγια δόθηκε αύξηση φωτογραφικά στον ίδιο και σε περιορισμένους Ιπταμένους του στενού του κύκλου, στους οποίους επέτρεπε να πετάνε. Για το κοινό που δεν γνώριζε, αυτό παρουσιάστηκε ως «απονομή δικαιοσύνης προς όσους είχαν προσφέρει στο Αιγαίο».
Τραγικότερη ωστόσο υπήρξε η αδυναμία των μελών του ΑΑΣ (Ανώτατο Αεροπορικό Συμβούλιο), να αντιταχθούν στις επιλογές και εμμονές του κυρίου Χριστοδούλου, προασπίζοντας την ομαλότητα και την ηρεμία στις Τάξεις της ΠΑ. Παραμένοντας «φρόνιμοι μουγγοί», επέδειξαν μία τραγική «υπηρεσιακή οσφυοκαμψία», αφού έγιναν συναυτουργοί της διάλυσης της ΠΑ, προκειμένου να διατηρήσουν τις θέσεις τους. Απλά τραγικοί! Ο κος Χριστοδούλου παρακολουθούσε την ΠΑ να φυλλοροεί σαν σύγχρονος «Χατζηανέστης», αναφέροντας αρχικά στις ενημερώσεις στελεχών ότι «δεν κρατάμε με το ζόρι κανέναν» ωσάν η ΠΑ να ήτανε προσωπική του προίκα. Αργότερα δε, απαγόρευσε κάθε συζήτηση.
Θα περίμενε κανείς από ανθρώπους που διακινδύνευσαν την ζωή τους «μυρίζοντας μπαρούτι» και χάνοντας συναδέλφους για την υπεράσπιση του Αιγαίου, να αντιταχθούν στις καταστροφικές επιλογές ενός Αρχηγού, ωστόσο αυτό είναι το ΠΑΡΑΔΟΞΟ της Πολεμικής Αεροπορίας. Δεν ευτύχησε η ΠΑ αξιωματικών αντίστοιχων του μακαριστού Ναυάρχου Θεοδωρουλάκη, του Στρατηγού Ζιαζιά, του Υποναυάρχου Φενέκου ή των Στρατηγών Γράψα, Γκίνη, Μανωλά και Στεφανή, οι οποίοι παραιτήθηκαν και αποστρατεύτηκαν αντίστοιχα, γιατί δεν συμβιβάστηκαν σε κρίσιμα ζητήματα, διαφυλάσσοντας της αξιοπρέπειά τους.
Την αιμορραγία ουσιαστικά σταμάτησε μόνο ο Κορωνοϊός σε συνδυασμό χρονικά με την αποστρατεία του ηθικού αυτουργού του «Τυφώνα» στις τάξεις της ΠΑ, Πτεράρχου Χριστοδούλου. Στο διά ταύτα λοιπόν, μετά την απαιτούμενη εισαγωγική «μακρυγορία», που δεν είναι άλλο από την σημερινή κατάσταση στις Μοίρες αεροσκαφών και την ενίσχυση της ΠΑ. Το παρόν κείμενο σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί την ικανότητα των διαθέσιμων πληρωμάτων να εκτελέσουν την Αποστολή τους. Επαγγελματισμός, «Αεροποροσύνη», Νοοτροπία, Αίσθηση Αποστολής, Ηθικό, Φρόνημα, Γνώσεις, Δεξιότητες, όλα υπάρχουν στον υπέρτατο βαθμό και αποδεικνύεται καθημερινά. Το «ουδείς αναντικατάστατος» ωστόσο στην Αεροπορία, αναφορικά με τους Ιπταμένους που αποχώρησαν δεν μπορεί να ισχύσει, καθότι το απότοκο είναι και επιχειρησιακό και οικονομικό. Η εκπαίδευση ενός Ιπταμένου μαχητικού αεροσκάφους περνάει από αλλεπάλληλα στάδια όπως: Αρχικό, Βασικό, Επιχειρησιακό, Μετεκπαίδευση σε μαχητικό αεροσκάφος (ΣΜΕΤ), Προκεχωρημένη Εκπαίδευση (ΠΡ), Επιχειρησιακή διάθεση στους ρόλους της Μοίρας, Διάθεση σε Ημερήσια και Νυχτερινά Readiness Εθνικά και Νατοϊκά, Εκπαίδευση στα Ειδικά Όπλα της Μοίρας, Εκπαίδευση σε πτήση με Διόπτρες Νύχτας και Ατρακτίδια, Εκπαίδευση Αρχηγού Σχηματισμού ζεύγους αρχικά και τετράδος αργότερα, COMAO COURSE, Σχολείο Όπλων Τακτικής (ΣΟΤ), TLP COURSE, Εκπαίδευση Εκπαιδευτή Πτήσεων, Εξομοιωτή και Εδάφους, Εκπαίδευση Δοκιμαστή, μαζί με τα συναφή Σχολεία Ασφάλειας Πτήσεων, Πληροφοριών, Εκπαιδευτή Εδάφους, Διδακτικών Προτύπων, Ηλεκτρονικού Πολέμου, Επιχειρήσεων Αέρος Εδάφους κ.α. Εκπαίδευση, Εκπαίδευση, Εκπαίδευση λοιπόν. Οι Ιπτάμενοι με βίο κοσμοκαλόγερου, αφιερώνουν περίπου 15 χρόνια για να ολοκληρώσουν όλα τα παραπάνω στάδια, με ένα κόστος που ανάλογα τον τύπο αεροσκάφους μπορεί να προσεγγίσει τα 10 εκατομμύρια δολάρια!
Πως λοιπόν έγινε αποδεκτή η απώλεια στελεχών των οποίων συνολικά η εκπαίδευση κόστισε περισσότερο από δις και απομείωσε την δύναμη Ιπταμένων των Πτερύγων Μάχης, χωρίς να απασχολήσει κανέναν; Σε οποιοδήποτε υγιή μεγάλο Οργανισμό ή εταιρεία, πόσο μάλλον σε μία Πολεμική Αεροπορία, θα ήταν αναμενόμενο να διερευνηθούν - με χαρακτήρα κατεπείγοντος από το «management» - τα αίτια των αποχωρήσεων και να εξευρεθούν κίνητρα παραμονής.
Ήδη πριν από το 2017, οι πολεμικές αεροπορίες των ΗΠΑ (USAF), του Ηνωμένου Βασιλείου (RAF), του Καναδά (RCAF) και της Αυστραλίας (RAAF), είχαν εστιάσει στο πρόβλημα της απώλειας Ιπταμένων προς την πολιτική αεροπορία, με τον χαρακτηρισμό RED ALERT. Οι σχετικές μελέτες ολοκληρώθηκαν γρήγορα, πάρθηκαν δραστικά μέτρα και δόθηκαν ισχυρά κίνητρα παραμονής, τα οποία δεν ήταν μόνο οικονομικά. Σύμφωνα με τις εν λόγω μελέτες, οι οικονομικοί λόγοι αποχώρησης βρέθηκαν στην 6η μόλις θέση, ενώ πολύ ψηλά στις απαντήσεις των συμμετεχόντων, αναφέρθηκαν λόγοι που είχαν να κάνουν με τον περιορισμό των πτήσεων («Aviators not flying»), τα καθήκοντα γραφείου σε Επιτελεία και την απογοήτευση από τον τρόπο που γενικά αντιμετώπιζαν οι Οργανισμοί αυτοί τα στελέχη τους.
Ωστόσο, πέρα από τα κίνητρα παραμονής στους εν Ενεργεία Ιπταμένους, οι αναφερθείσες Αεροπορίες επέδειξαν ευελιξία και με ρηξικέλευθο τρόπο δημιούργησαν τάχιστα τις διαδικασίες για την επιστροφή των προσφάτως αποστρατευθέντων Ιπταμένων τους, πίσω στην Ενέργεια και την Γραμμή Πτήσεων. Χαρακτηριστικό είναι το περίφημο πρόγραμμα VRAAD (Voluntary Retired Return to Active Duty Program) της USAF, το οποίο ήδη από το 2017 στόχευσε στην επιστροφή 1000 πρώην Ιπταμένων της, πίσω στην Ενέργεια, όπως περιγράφεται στην σχετική επίσημη ιστοσελίδα της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας (https://www.retirees.af.mil/Library/Return-to-Active-Duty/). Το πρόγραμμα το οποίο αρχικά είχε χρονικό ορίζοντα μέχρι το 2018, επεκτάθηκε έως τον Ιούνιο του 2022. Η USAF προσδοκά να αξιοποιήσει την πληθώρα διαθέσιμων πρώην στρατιωτικών Ιπταμένων στην αγορά, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, προκειμένου να καλύψει το δικό της «PILOT SHORTAGE».
Τι συνέβη εντός της ΠΑ; ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Ο Οργανισμός της ΠΑ επέδειξε έναν ακατανόητο υπηρεσιακό αυτισμό και μία μακαριότητα. Θα ανέμενε κάποιος πως σε ένα σύστημα όπως οι ΕΔ, θα υπήρχαν Υπηρεσιακές και Θεσμικές δικλείδες ασφαλείας για την αποτροπή τέτοιων καταστάσεων. Ωστόσο και το ΓΕΕΘΑ υπό τον υπογράψαντα την κατάπτυστη «συμφωνία» των Πρεσπών, έτερο πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ευάγγελο Αποστολάκη, όσο και το Υπουργείο υπό τον ίδιο και πρωτύτερα υπό τον «κυβιστήσαντα» Πάνο Καμμένο, δεν αντιλήφθηκαν κάποιο πρόβλημα.
Χώρες όπως το Ισραήλ αλλά και το Βέλγιο (!) εκτιμούν την αξία ειδικά των Ιπταμένων μαχητικών αεροσκαφών και ακόμη και μετά την αποστρατεία, τους δίνουν την δυνατότητα να συντηρούνται και να συμμετέχουν ακόμη και σε πολεμικές αποστολές (Ισραήλ) ως απότοκο της Νοοτροπίας Πολίτη - Οπλίτη. Αντίλογος στην Ελλάδα πέρα από την γραφειοκρατία και την «υπηρεσιακή δυσκαμψία» θα ήταν το ζήτημα των διαθεσιμοτήτων. Μετά όμως το αναγγελθέν εξοπλιστικό των 10 δις και την απόκτηση των περίφημων RAFALE, το να μιλάμε για καθηλωμένα αεροσκάφη λόγω ελλείψεων σε ελαστικά και τακάκια, θα συνιστά εθνικό έγκλημα και ακόμη ένα ελληνικό ΠΑΡΑΔΟΞΟ…
Συνολικά, η ΠΑ πρέπει να επανεξετάσει την πολιτική χρησιμοποίησης των Ιπταμένων Αξιωματικών της. Επί της παρούσης, άπαντες από τον αρχαιότερο έως και τον νεότερο της κάθε Σειράς, ακολουθούν την ίδια «ροή» εξέλιξης. Με βάση τα τυπικά προσόντα και αφού υπάρχει η απαίτηση να ασκήσουν άπαντες -χωρίς δικαίωμα επιλογής- επιτελικά καθήκοντα και διοίκηση και να υποστούν τη βάσανο των ΣΔΙΕΠ (Σχολή Διοίκησης Επιτελών) και ΑΔΙΣΠΟ (Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου), θεωρητικά μπορεί να ανελιχθούν όλοι στην κορυφή της υπηρεσιακής πυραμίδας. Κάτι τέτοιο δεν είναι φυσικά ρεαλιστικό διότι δεν είναι όλοι ικανοί ή δεν επιθυμούν για διάφορους λόγους να εξαντλήσουν την Ιεραρχία. Όπως συμβαίνει σε πολλές Αεροπορίες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκική, υπάρχουν δύο διαθέσιμες «ροές» εξέλιξης. Αυτή των αξιωματικών που επιθυμούν να εξαντλήσουν την Ιεραρχία και οι οποίοι πολύ νωρίς, κοντά στην ηλικία των 30 και το Βαθμό του Σμηναγού, αρχίζουν την επιμόρφωσή τους στις λεγόμενες Σχολές Επιτελών και σε πολιτικά πανεπιστήμια. Από την άλλη, οι αξιωματικοί που επιλέγουν την πτητική καριέρα χωρίς να αναλώνουν χρόνο για περιττές επιτελικές εκπαιδεύσεις και καθήκοντα. Με αυτό τον τρόπο, αξιοποιούνται πλήρως τα ξεχωριστά χαρίσματα, οι δεξιότητες και οι κλίσεις και ικανοποιούνται οι προσωπικές επιλογές εξέλιξης. Οι μεν «εξελίξιμοι» λοιπόν, εκπαιδεύονται και μορφώνονται ως οιονεί και εν αναμονή Ηγέτες από τα 30 τους, διατηρώντας επαφή ωστόσο με το επιχειρησιακό επίπεδο και αποφεύγοντας την «γνωριμία» με τον Θουκυδίδη και τον Σουν Τζου, σε προχωρημένη υπηρεσιακή ηλικία, όπως συμβαίνει στην δική μας περίπτωση. Όσοι επιλέγουν την πτητική καριέρα εις βάρος της υπηρεσιακής εξέλιξης, αποτελούν τον πτητικό βραχίονα των αεροποριών αυτών. Με τον τρόπο αυτό «διασώζεται» στην γραμμή πτήσεων, πολύτιμη πτητική εμπειρία.
Η Πολεμική Αεροπορία οφείλει να ξεφύγει από υπηρεσιακές και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις του παρελθόντος και να συμβαδίσει ως Οργανισμός με το υψηλό Επιχειρησιακό και Τακτικό επίπεδο που έχει κατακτήσει. Η δραματική περικοπή των εισακτέων στην Σχολή Ικάρων τα τελευταία 8 χρόνια επιβλήθηκε ελέω μνημονίων και δεν πείθει η «politically correct» επίσημη εκδοχή, ότι ο μειούμενος αριθμός τους ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις με βάση τον «σχεδιασμό της μελλοντικής Οροφής». Εάν αυτό ήταν πραγματικότητα, δεν θα είχε δημιουργηθεί η δομή «ανάποδης πυραμίδας» όπου οι Σμήναρχοι είναι υπέρ-πολλαπλάσιοι των Ανθυποσμηναγών, με τον κορμό της Επετηρίδας αποδεκατισμένο από τον σημαντικό αριθμό παραιτήσεων στις οποίες αναφερθήκαμε. Η κατάσταση αυτή θα οδηγήσει αναπόδραστα στην υπό-στελέχωση τόσο των Πτερύγων και Σμηναρχιών Μάχης όσο και των Επιτελείων, στα αμέσως επόμενα χρόνια. Εκτός και αν ο «σχεδιασμός» περί ου ο λόγος, αφορά στην συρρίκνωση και υποβάθμιση της Πολεμικής Αεροπορίας σε περιφερειακό Αεροπορικό Απόσπασμα. Επειδή κάτι τέτοιο θα ήταν εφιάλτης για την Αεροπορική μας Ισχύ, την Εθνική Ασφάλεια και τα Εθνικά Συμφέροντα κατ’ επέκταση, η Πολεμική Αεροπορία καλό θα ήταν να μελετήσει τις ενέργειες άλλων σοβαρών Αεροποριών, εξετάζοντας τόσο το ενδεχόμενο αλλαγής στην πολιτική χρησιμοποίησης και εξέλιξης των Αξιωματικών, όσο και την δυνατότητα άμεσης ενίσχυσης με ικανότατο και έτοιμο στελεχιακό Ιπτάμενο δυναμικό, από την δεξαμενή των Ιπταμένων που αποχώρησαν πρόσφατα από τις Τάξεις της.
Η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες δοκιμάζεται, με τις Ένοπλες Δυνάμεις νυχθημερόν να βρίσκονται στις επάλξεις, κερδίζοντας το τακτικό πλεονέκτημα σε θάλασσα, αέρα και σε γη, από τον Έβρο, μέχρι τη Μεγίστη και την Κύπρο. Σε αυτόν τον «πόλεμο» φθοράς, το σύνολο του Προσωπικού αγόγγυστα και ακούραστα καταβάλει κάθε ικμάδα των δυνάμεών του, προκειμένου η Πατρίδα να υπερασπιστεί όχι απλά τα Δίκαιά της αλλά τα Εθνικά Συμφέροντα.
«Όταν λοιπόν ένα Έθνος θέλει να επιζήσει, δεν περισσεύει κανείς».
Υ.Γ Η κατακλείδα φράση ανήκει στον οικοδεσπότη του κειμένου, αγαπητό φίλο Γεώργιο Λαμπράκη.
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.