Μεγάλωσα με την γιαγιά μου, την μέση ελληνίδα γιαγιά δηλαδή, να μου λέει συχνά “το σπίτι σου αγόρι μου πρέπει να είναι ανοιχτό σε όλους, οι Ελληνες αν είμαστε κάτι, είμαστε σίγουρα φιλόξενοι...”.
Μιχάλης Τσώχος
Έτσι μεγάλωσε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων της γενιάς μου, δεν έχω αμφιβολία. Οπως δεν έχω αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φούσκωσε από περηφάνια, καμάρωσε, πριν πέντε χρόνια με την εικόνα των γιαγιάδων στα νησιά μας, να βοηθούν ακόμη και στο θηλασμό των μωρών που θαλασσοδέρνοταν για ώρες ή και ημέρες για να περάσουν απέναντι και να γλιτώσουν από τον εφιάλτη του πολέμου. Μέχρι και νόμπελ ειρήνης θελήσαμε να πάρουμε...
Εγώ αυτή την εικόνα θέλω να κρατάω, αυτή την εικόνα θέλω να έχει ο κόσμος για την χώρα μου, εγώ με αυτή την εικόνα δεν γίνομαι εθνικά υπερήφανος ασφαλώς, αλλά περήφανος για τους συνανθρώπους μου, με τους οποίους μοιράζομαι το ίδιο κομμάτι γης.
Μέσα σε μία πενταετία, φτάσαμε αυτή η εικόνα να είναι τόσο ξένη και τόσο μακρινή ανάμνηση και δεν φταίει για αυτό, ότι η υπέροχη γιαγιά, Αιμιλία Καμβύση μας αποχαιρέτησε στα 85 της. Φτάσαμε στο σημείο οι σημερινές εικόνες που έρχονται από τα νησιά και από κάθε γωνιά της Ελλάδας, να είναι τέτοια που σε κάνει να απορείς τι διάολο συνέβη σε αυτή την κοινωνία και μεταμορφώθηκε στην κοινωνία “να τους τρυπήσουμε τις βάρκες να πνιγούν...”.
Προφανώς και αντιλαμβάνομαι, ότι πολλές φορές η υπομονή των ανθρώπων αυτών έφτασε στα όρια της ή και τα ξεπέρασε. Ακόμη και η γιαγιά αν ζούσε ίσως να είχε κουραστεί να ταΐζει με το μπιμπερό τα μωρά του κόσμου... Και είναι επίσης προφανές ότι αρκετοί κάτοικοι των νησιών και όχι μόνο, πραγματικά ταλαιπωρήθηκαν σε όλα τα επίπεδα και σε ανθρώπινο και σε οικονομικό. Εδώ ακριβώς κατά την άποψη μου είναι και το σημείο καμπής, αυτής της ιστορίας.
Οι πολίτες αυτής της χώρας δεν έχουν, δεν μπορεί να έχουν να χωρίσουν κάτι με κανέναν πολίτη οποιασδήποτε χώρας. Ο εχθρός δεν είναι προ των πυλών, ο εχθρός δεν μπορεί να είναι ο πεινασμένος, ο ταλαιπωρημένος, ο αδύναμος. Δεν είναι αυτοί που φταίνε, δεν μπορεί να είναι αυτοί οι άνθρωποι που αντιμετωπίζονται σαν εχθρός. Ο “εχθρός” είναι αυτοί που έφεραν αυτούς τους ανθρώπους σε αυτή την κατάσταση, ο εφιάλτης είναι όσοι το επέτρεψαν να συμβεί και ο πραγματικός εχθρός στο τέλος της ημέρας είναι εντός των τειχών και είναι το πολιτικό προσωπικό τούτης εδώ της χώρας.
Ενα τσούρμο από δειλούς, οι οποίοι δεν τολμούν να τα βάλουν με τον πραγματικό φταίχτη, για την ακρίβεια στέκονται σούζα μπροστά του και βαράνε προσοχές και ταυτόχρονα δεν μπορούν να διαχειριστούν και το πρόβλημα. Σε έπεισαν, μαζί με τα media τους, τα οποία είναι βουτηγμένα στο ψέμα, την διαπλοκή, την παραπληροφόρηση, ότι το πρόβλημα είναι οι πεινασμένοι που έρχονται να σου φάνε το ψωμί.
Ξέχασαν, γιατί κι εσύ τους άφησες να το ξεχάσουν είναι αλήθεια, ότι τα τελευταία χρόνια το μισό καρβέλι ψωμί σου στο πήραν οι ίδιοι οι πολιτικοί με τις αποφάσεις τους και όχι οι πρόσφυγες ή η μετανάστες. Και όταν πήγες να ψελλίσεις κάτι σου έστειλαν και τα ΜΑΤ για να σε δείρουν. Οι ίδιοι που σου είπαν “μαζί τα φάγαμε”, είναι αυτοί που σου λένε δείχνοντας τους πρόσφυγες “αυτοί θα στα φάνε, αυτοί φταίνε”. Ετσι είναι, αν έτσι νομίζεις, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψεις να το νομίζεις, θα πρέπει διάολε να ανοίξεις τα μάτια σου.
Το ίδιο πολιτικό προσωπικό εντελώς τυχαία φαντάζομαι, ξέχασε να σου πει ότι με τον Ερντογάν, τον κατά την δική τους άποψη πραγματικό υπεύθυνο αυτής της τραγωδίας, δεν τόλμησαν καν να αντιπαρατεθούν.
Οι... παλικαράδες πολιτικοί σου τα τελευταία χρόνια, μπήκαν σε πολεμικά ελικόπτερα, φόρεσαν ακόμη μέχρι και στολές παραλλαγής, πήγαν στα νησιά και στον Εβρο και στάθηκαν με πυγμή απέναντι σε πεινασμένους ή ακόμη και σε εξαγριωμένους που κρατούσαν το βαρύ οπλισμό μιας πέτρας. Ολα για την εικόνα, για την φωτογραφία, για το αφήγημα, τίποτα για την ουσία, διότι την ίδια ώρα ένα βέτο στο ΝΑΤΟ δεν άσκησαν σε βάρος του Ερντογάν και της επεκτατικής πολιτικής του. Ενα στοπ στις βόλτες των καραβιών του δεν έβαλαν, μία απάντηση στη ρητορική του μίσους, δεν έδωσαν. Οι ίδιοι... παλικαράδες έσκυβαν και σκύβουν το κεφάλι και απλώνουν το χέρι για να πάρουν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι ψωμί από την ευρωπαϊκή ένωση προκειμένου να το δώσουν στους πρόσφυγες, αντί να τους πουν μία φορά, κρατήστε το ψωμί να τους το δώσετε εσείς, γιατί οι περισσότεροι από αυτούς θέλουν να περάσουν από την Ελλάδα, δεν θέλουν να μείνουν εδώ.
Είδα ξανά να πανηγυρίζουν τα media και η Κυβέρνηση που έφεραν εδώ τους Ευρωπαιους τους έδειξαν το χάος στις Καστανιές και απάντησαν. “Δίκιο έχετε, πάρτε 700 εκατ ευρώ και βλέπουμε...”. Και τα πήραν και αυτά και θα ξαναγεμίσει ο τόπος ΜΚΟ γεμάτες από απάτη και λαμόγια και θα στιβάξουμε μετά τη Μόρια και κάπου αλλού χιλιάδες ανθρώπους σε άθλιες συνθήκες και κάποιοι θα πλουτίζουν ξανά σε βάρος τους. Πως είναι δυνατόν για μία ακόμη φορά το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας να στέλνει το μήνυμα σε παγκόσμια κλίμακα, ότι το μόνο που χρειάζεται με τους Ελληνες είναι να τους... λαδώσεις ακόμη και στο κορυφαίο επίπεδο.
Ρίχνω μια ματιά στα media και άλλη μία στα social media τις τελευταίες ημέρες και τρομάζω, με το μίσος και τη ρητορική μίσους που έχει κυριεύσει όλες τις πλευρές. Ειλικρινά αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να επιτρέπουν πολλοί σε αυτό το πολιτικό προσωπικό, όποιου χρώματος και όποιας σημαίας, καμία σημασία δεν έχει, να τους αφαιρεί ακόμη και την αξιοπρέπεια...
- Photo Credits: Λευτέρης Παρτσάλης
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.