Τώρα που φτάνει το τέλος, ήρθε η ώρα του απολογισμού. Πικρές στιγμές περισσότερο γλυκές από αυτούς που έχασαν το τρένο...
Χωρίς σταματημό, χωρίς φρένο, ολοταχώς στην άκρη του γκρεμού...
Κι αυτό το χέρι που σταμάτησε την κατρακύλα, άφησε στο τέλος να πέσει το μυαλό στην άβυσσο, τραβώντας πίσω τα δάχτυλά του που κρατούσε την μπλούζα της ψυχής και της καρδιάς.
Αυτό το χέρι που τράβηξε πίσω τα δαχτυλά του με ανυπάκουη, υπακοή. Καταναγκαστικά...
Πικρός ο απολογισμός κι αν περισσότερο γλυκός από αυτούς που έχασαν το τρένο, όσους σταθμούς κι αν πέρασε σύννεφα είδε πιο πολλά, παρά λιακάδες.
Φορώντας πάντα την ίδια μπλούζα. Μονόχρωμη τη μέρα, πολύχρωμη τη νύχτα. Κοντομάνικη το χειμώνα, μακρυμάνικη το καλοκαίρι.
Τέλος... Με ανυπάκουη υπακοή. Καταναγκαστικά...
ΟΥΡΑΝΟΣ
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.