«Κατά μια έννοια, έτσι έγινε με την “Πριγκιπέσα”. Την έγραψα ως δώρο γενεθλίων σε μια γυναίκα, επειδή δεν είχα λεφτά να της πάρω κάτι. Μαγείρευε να φάμε φακές, που ήταν ό,τι είχε απομείνει, και ενώ την έβλεπα σκέφτηκα: “Αυτό αξίζει τον κόπο τώρα να το τραγουδήσει κάποιος, να το βγάλει προς τα έξω”. Το έγραψα και το έπαιξα κατευθείαν, χωρίς να μεσολαβήσει καθόλου χρόνος. Όταν το έπαιξα λύθηκα στα γέλια, το θεώρησα τόσο αστείο. Η φίλη μου, η οποία δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική, άφησε κάτω τις κουτάλες και μου είπε: “Πότε το έγραψες αυτό το τραγούδι; Το ξέρεις ότι είναι πάρα πολύ καλό; Απορώ γιατί γελάς”».
Συγγνώμη, αλλά έπειτα από αυτό το δώρο δεν άλλαξε η σχέση σου με αυτήν τη γυναίκα;
«Την παντρεύτηκα».
Και κάποιο άλλο για το οποίο να λες «αυτό, αν είχα πιει, δεν θα το είχα γράψει ποτέ»; «Το τραγούδι “Του Ασώτου” δεν θα το έγραφα αν δεν έπινα. Το “Τίποτα δεν χάθηκε ποτέ από κανέναν” είναι αυτό που γράφτηκε σε πλήρη νηφαλιότητα. “Τίποτα” λέγεται το τραγούδι, έχει αρνητικό τίτλο, αλλά στην ουσία είναι τελείως το αντίθετο. Κοίτα, δεν έχω ελλαττώματα· είμαι ελαττωματικός από μόνος μου. Η φύση μου η ίδια είναι σχετικά προβληματική. Δεν είμαι εύθυμος, δεν είμαι άνθρωπος εξωστρεφής».
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.
EmoticonClick to see the code!
To insert emoticon you must added at least one space before the code.