Ο εικαστικός Μανούσος Χαλκιαδάκης, σπούδασε οικονομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και η επαγγελματική ενασχόλησή του με αυτό το αντικείμενο στην Αθήνα, ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση με το ανήσυχο καλλιτεχνικό του πνεύμα.
Αίφνης αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή. Από τα διαφορετικά πράγματα που δοκιμάζει (κόσμημα, φωτογραφία, ρούχο, ζωγραφική), η κεραμική φαίνεται να τον ενθουσιάζει περισσότερο, μαθαίνοντάς την ως βοηθός της Χριστίνας Μόραλη.
Το 1987 επιστρέφει στα Χανιά. Εγκαθίσταται στο Παϊδοχώρι του Αποκόρωνα, όπου αναπαλαιώνοντας ένα ενετικό χάλασμα του 18ου αιώνα, δημιουργεί το δικό του εργαστήρι κεραμικής. Το 1989 και το 1990 κερδίζει το δεύτερο και το πρώτο βραβείο αντίστοιχα στην Πανελλήνια Έκθεση Κεραμικής στο Μαρούσι.
Έχοντας εδραιωθεί στον χώρο και έχοντας ήδη παρουσιάσει τη δουλειά του λαμβάνοντας μέρος σε αρκετές εκθέσεις, δημιουργεί, μαζί με τον συνεταίρο του Νίκο Γράφα, την γκαλερί "Τζάμια - Κρύσταλλα" στο εμπορικό κέντρο των Χανίων. Ο χώρος γρήγορα θα εξελιχθεί σε κέντρο πολιτισμού για την πόλη, καθώς, εκτός από τις εκθέσεις Ελλήνων και ξένων δημιουργών, συχνά φιλοξενούνται γνωστοί τραγουδιστές και μουσικοί, σε συναυλίες για περιορισμένο αριθμό θεατών. Η γκαλερί σήμερα έχει μεταφερθεί και λειτουργεί στα Φυρά της Σαντορίνης.
Οι τεχνικές που χρησιμοποιεί στην κεραμική, κατά κύριο λόγο, είναι δύο:
Η "κλασσική" τεχνική, κατά την οποία το αντικείμενο ψήνεται την πρώτη φορά χωρίς υάλωμα στους 1000 βαθμούς και την δεύτερη φορά, αφού επισμαλτωθεί, στους 1200 βαθμούς. Με αυτή την τεχνική ο Μανούσος, χρησιμοποιώντας οξείδια διαφόρων μετάλλων (σιδήρου, κοβαλτίου, χαλκού), δημιουργεί τα χρώματα που τόσο πολύ χαρακτηρίζουν τα έργα του. Η δεύτερη, πιο προσωπική θα έλεγε κανείς τεχνική, είναι η "πρωτόγονη". Στην αρχαιότητα, πριν ακόμα ανακαλυφθεί το υάλωμα, κλείνανε τους πόρους του πηλού ασκώντας τριβή με κάποιο λείο αντικείμενο (π.χ. βότσαλο). Ο Μανούσος χρησιμοποιεί την τεχνική αυτή κυρίως για τα μεγαλύτερης κλίμακας έργα του. Το ψήσιμο γίνεται σε εξωτερική φωτιά παραγόμενη από πριονίδι ή ξύλα. Το χρωματικό αποτέλεσμα, που θυμίζει καμμένο ξύλο ή μέταλλο, είναι εντυπωσιακό ιδιαίτερα όταν αποτυπώνεται σε ένα κεραμικό δέντρο τριών μέτρων.
Ο Μανούσος Χαλκιαδάκης, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες κεραμίστες. Επίσης, είναι και καταξιωμένος ζωγράφος, καθώς θεωρείται ένας από τους εκπροσώπους της ελληνικής naive ζωγραφικής. Η ζωγραφική εξάλλου στάθηκε η αφορμή για να επιστρέψει στην γενέθλια πόλη του, τα Χανιά - όταν το 1987 έκανε στην γκαλερί «Αίθουσα Τέχνης Χανίων» την πρώτη του ατομική έκθεση - και να εγκατασταθεί σε ένα μικρό χωριό του Αποκόρρωνα.
Η μνήμη και η νοσταλγία των παιδικών του χρόνων στην Κρήτη, αποτελούν κυρίαρχες επιρροές στο έργο του. Έτσι, το χάρτινο καραβάκι γίνεται κεραμικό και υπερμέγεθες, η οικογένειά του τον παρατηρεί με αγάπη ως μωρό στην κούνια του σε ένα ζωγραφικό έργο, τα μπαλόνια με τα χρωματιστά σκοινιά, παρά το βάρος που αποκτούν απ τον πηλό, αψηφούν την βαρύτητα και πετάνε ψηλά, ενώ κάποιοι συγγενείς μετανάστες στην Αμερική ποζάρουν στον φωτογραφικό φακό της εποχής και η ασπρόμαυρη φωτογραφία γίνεται πολύχρωμος naive πίνακας.
Ο πολυσχιδής καλλιτέχνης λατρεύει μέσα από το έργο του επίσης, την φύση και την ελληνική παράδοση (με έμφαση στην Κρήτη), ενώ παράλληλα βρίσκει μεγάλο ενδιαφέρον στην σύγχρονη τεχνολογία ως μέσο για νέους τρόπους έκφρασης. Η τελευταία του ατομική έκθεση, που έγινε πριν ένα μήνα, είχε να κάνει με το άλλο μεγάλο πάθος του, την φωτογραφία. Υποβρύχιες λήψεις, τυπωμένες σε αλουμίνιο μετέφεραν τον θεατή σε ένα άλλο σύμπαν, όπου "ακέφαλα σώματα αιωρούνται, παίζουν, αγκαλιάζονται, χορεύουν και ζούνε αρμονικά με τα ψάρια, εδώ και αιώνες...".
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.