Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε προσωπικότητα έντονη, πολύπλοκη, με πορεία που σημάδεψε την πολιτική ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδος.
Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Ο θάνατός του, σε μια εποχή όπου άπαντες έχουν πια δημόσιο βήμα για να εκφραστούν, προφανώς θα προκαλούσε φρενίτιδα στα social media.
Όλοι μιλούν. Γράφουν, σχολιάζουν, κράζουν ή αποθεώνουν. Πολλοί ασφαλώς και δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς λένε. Αν τους δείξεις μια φωτογραφία του Μητσοτάκη με άλλους πολιτικούς της εποχής του, πλην του Ανδρέα Παπανδρέου δεν θα αναγνωρίσουν κανέναν άλλο. Κι ωστόσο θεωρούν ότι μπορούν να εκφέρουν άποψη για την «αποστασία», επειδή διάβασαν δυο σχετικά άρθρα. Δεν έχει σημασία. Έτσι είναι ο κόσμος το 2017. Με τα πολλά καλά τους και τα κακά τους, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μια αναπόδραστη πραγματικότητα που δεν έχει νόημα να την αφορίζεις.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε trend topic, ωστόσο την ουσιαστική αποτίμηση της προσφοράς του στον τόπο θα την κάνει ο χρόνος και η ιστορία, όχι οι χρήστες των social media. Παρότι, πλέον, μας αρέσει, δεν μας αρέσει, παίζουν και εκείνοι τον ρόλο τους στην διαμόρφωση της διάθεσης της κοινής γνώμης απέναντι σε ένα δημόσιο πρόσωπο - και η διάθεση της κοινής γνώμης απέναντι σε ένα δημόσιο πρόσωπο διαμορφώνει σε κάποιο βαθμό, μεγαλύτερο ίσως από όσο θα έπρεπε, την αποτίμηση της ιστορίας.
Ακόμα και μέσα στον ορυμαγδό, εντούτοις, ακόμα και σήμερα, στον καιρό της βαβούρας και της φασαρίας, των δηλητηριωδών σχολίων στο ίντερνετ, των γιουχαϊσμάτων σε εκκλησία και των κακότεχνων μαντινάδων του Ζωϊδάκη πάνω από το μνήμα, στον καιρό της γενικευμένης ασέβειας, οι περισσότεροι στάθηκαν προσοχή απέναντι σε ένα στιγμιότυπο, μια φωτογραφία, ένα πρόσωπο: Ο Μανούσος Γρυλλάκης, καθισμένος στο ημίφως του C130 που μετέφερε την σoρό του Μητσοτάκη στην Κρήτη, δεν αφήνει τον άνθρωπό του από τα μάτια του μέχρι τέλους.
Μπορείς να πεις πολλά. Αλλά γιατί να το κάνεις; Η φωτογραφία λέει τα πάντα. Και είναι, πιθανόν, η καλύτερη απάντηση στην υπερβολή των ημερών. Ένα σιωπηλό κατευόδιο χωρίς λεζάντα.
Είναι, επίσης και μια σπάνια αφορμή για λίγη αισιοδοξία: Τώρα που όλοι μιλούν, ο Μανούσος Γρυλλάκης κέρδισε τον καθολικό σεβασμό δίχως να ανοίξει το στόμα του. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος είναι ακόμη σε θέση να εκτιμήσει ορισμένες, διαχρονικές αξίες. Την πίστη, την αφοσίωση, την βαθιά φιλία.
Αν ήταν σε θέση να εκτιμήσει και την αξία της σιωπής, σε ορισμένες περιστάσεις, πολλά πράγματα θα ήταν καλύτερα.
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.
EmoticonClick to see the code!
To insert emoticon you must added at least one space before the code.