Πτώχευση, εθνικό νόμισμα και αμέσως μετά υποτίμησή του βλέπει να έρχεται μέχρι το 2018 ο εκ των βασικών αυτουργών της σημερινής οικονομικής καταστροφής (και της ήττας των Ιμίων το 1996, για να μην ξεχνιόμαστε), πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης στο βιβλίο του «Υπάρχει λύση;» που προδημοσιεύει η εφημερίδα το Βήμα και το οποίο αποτελεί στην ουσία μια συζήτηση με τον δημοσιογράφο Γιάννη Πρετεντέρη.
Και σημειώνει λέγοντας: «Λύση του προβλήματος (του χρέους) αυτή τη στιγμή δεν είναι ορατή. Χρειάζεται χρόνος. Η λύση θα πραγματοποιηθεί πιθανότατα το 2018, όπως έχει συμφωνηθεί. Μέχρι τότε οι θριαμβευτικές ανακοινώσεις ότι επιτεύχθηκε η ρύθμιση του χρέους θα αφορούν μόνο δευτερεύοντα ζητήματα. Αλλά είναι απίθανο ένα τέταρτο μνημόνιο επειδή οι περισσότερες χώρες της ευρωζώνης δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε συνέχιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας μέσω μνημονίων.
Ετσι από την στιγμή που δεν βρεθούν χρήματα με επιστροφή στις αγορές ή κάποιου τύπου νέο δάνειο θα επακολουθήσει η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και πιθανότατα , η πτώχευση».
Ως χρόνο εξόδου από την ευρωζώνη ο Κ.Σημίτης αναφέρει το έτος 2018.
Μάλιστα αναφέρει ότι «Η Ελλάδα ανήκει σε μια νέα κατηγορία μελών και δεν πρόκειται να επανέλθει σε συγκεκριμένο και προβλέψιμο χρόνο στην κανονικότητα της ευρωζώνης» άρα ξανατονίζει ότι έρχεται έξοδος από την ευρωζώνη που ο ίδιος μας έβαλε με άκρως ανώμαλο τρόπο και πλαστογραφημένα στοιχεία, μόνο και μόνο για να πλουτίσουν μερικές εκατοντάδες τραπεζίτες και μεγαλοεπιχειρηματίες και να πτωχεύσει μια ολόκληρη χώρα που απλώς δεν μπορούσε να σηλώσει το βάρος του ευρώ, όντας μη εξαγωγική οικονομία.
«Έρχονται νέες θύελλες. Και είναι ακόμη άγνωστο αν το πλήρωμα και οι επιβάτες θα αντέξουν, στο σύνολό τους τις περιπέτειες» σημειώνει.
Όσο για το τέταρτο Μνημόνιο αναφέρει ότι «το μνημόνιο αντικαταστάθηκε ήδη από μια μόνιμη ρύθμιση. Το υπερταμείο μας έχει επιβάλλει μια πρωτόγνωρη και ασφυκτική επιτήρηση και ο «αυτόματος κόφτης δαπανών» χάρη στον οποίον η Ευρώπη δεν μας ασκεί πλέον ιδιαίτερη πίεση «αφού εμείς πλέον θα επιλέγουμε αν θέλουμε ή όχι να φτωχαίνουμε».
