Όλο και περισσότεροι Γερμανοί, πολιτικοί και οικονομολόγοι, τάσσονται υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, με την ταυτόχρονη χρεοκοπία της – ελεγχόμενη βέβαια, με την έννοια της διαγραφής ενός μεγάλου μέρους των χρεών της, πάνω από το 50%.
Για ένα σενάριο λοιπόν, όπως αυτό που γράψαμε στο παρελθόν (Ελλάδα, ενώπιοι ενωπίω), με ορισμένους να το παρουσιάζουν ως ένα διάλλειμα – εντός του οποίου, εάν η Ελλάδα ανακτούσε την ανταγωνιστικότητα της, θα μπορούσε να επιστρέψει στην Ευρωζώνη.
Αυτό θα ήταν θεωρητικά εφικτό με την υποτίμηση τότε του εθνικού της νομίσματος – έτσι ώστε να μειωθούν οι εισαγωγές, να αυξηθούν οι εξαγωγές, να περιορισθεί το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων τεχνητά με τη βοήθεια του πληθωρισμού, να διενεργηθούν επενδύσεις στην παραγωγή εκείνων των προϊόντων που δεν θα είναι σε θέση να εισάγει η Ελλάδα κοκ.
Στα πλαίσια αυτά, εάν διαγραφόταν το 70% του δημοσίου χρέους, όσο περίπου δηλαδή οφείλει η Ελλάδα στους εταίρους της, τότε θα παρέμεναν 100 δις € ή 57% του ΑΕΠ της (48,4% του ΑΕΠ είναι σήμερα της Αργεντινής).
Εάν τώρα αυτά τα 100 δις € είχε τη δυνατότητα να τα πληρώσει η Ελλάδα με το νέο της νόμισμα και όχι σε ευρώ, τότε ασφαλώς θα ήταν πολύ θετικό – αφού διαφορετικά τα 100 δις € θα ήταν εξωτερικό χρέος στο οποίο, εάν συμπλήρωνε κανείς το ιδιωτικό, δεν θα ήταν ξανά βιώσιμο, με βάση τη διεθνή εμπειρία (όταν το εξωτερικό χρέος υπερβαίνει το 40% του ΑΕΠ είναι επικίνδυνο). Επομένως, στο νέο νόμισμα θα έπρεπε να μετατραπεί και το ιδιωτικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδας.
Περαιτέρω, η Ελλάδα θα έπρεπε να προβεί στο εσωτερικό της σε ανάλογες διαγραφές του ιδιωτικού χρέους (νοικοκυριά, επιχειρήσεις), έτσι ώστε να εξυγιανθεί – αφού διαφορετικά θα παρέμενε βυθισμένη στην ύφεση. Έτσι θα μπορούσε πράγματι να επανέλθει σε πορεία ανάπτυξης, αρκεί φυσικά να επέλυε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της – διαφθορά, διαπλοκή, γραφειοκρατία, θεσμικά ελλείμματα κοκ.
Όλα αυτά βέβαια είναι πολύ ωραία για να τα πιστέψει κανείς – ειδικά όταν προτείνονται από εκείνους τους Γερμανούς που έχουν επιβάλλει την καταστροφική πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη. Από αυτούς που έχουν κυριολεκτικά πάρει τα πάντα από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ειδικά από την παρούσα, μεταξύ άλλων με τη χρήση στυγνών εκβιαστικών μεθόδων.
Εν τούτοις, δεν είναι καθόλου άσχημο να ερευνηθεί η «πρόταση» διεξοδικά, πριν η κυβέρνηση που παρέδωσε τα κλειδιά της Ελλάδας ξεπουλήσει τα πάντα, επειδή με τον τρόπο αυτό θα δινόταν ίσως μία προοπτική στην ελληνική οικονομία – ενώ έτσι ή αλλιώς η Ευρωζώνη θα διαλυθεί, αφού δεν πρόκειται ποτέ να συμφωνήσει η Γερμανία με την πολιτική και δημοσιονομική ένωση της, ενώ η έξοδος της Ιταλίας (στην οποία μαίνεται η τραπεζική κρίση) είναι πιθανότερη από ποτέ.
.webp)
